غصبِ زمین

غصبِ زمین

مسلم از سعید بن زید بن عمرو بن نفیل روایت کرده است که پیامبر ج فرموده است:

«مَنِ اقْتَطَعَ شِبْرًا مِنَ الْأَرْضِ ظُلْمًا، طَوَّقَهُ اللهُ إِیَّاهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ مِنْ سَبْعِ أَرَضِینَ»[۱]؛ «هرکس یک وجب از زمینی را از روی ستم از آن خود کند، خداوند در روز قیامت آن را از هفت زمین بر گردنش طوق می‌اندازد».

ماجرای این حدیث، همان‌گونه که مسلم روایت کرده است، این است که: «آرویٰ دختر اویس ادعای ملکیت بخشی از خانه‌ی سعید را کرد و بر سر آن با وی دعوا کرد. سعید هم، پس از این منازعه گفت که: وی را رها کنید که خانه را ببرد که من از پیامبر صلی الله علیه وسلم شنیدم که می‌فرمود: «مَنْ أَخَذَ شِبْرًا مِنَ الْأَرْضِ بِغَیْرِ حَقِّ، طُوِّقَهُ مِنْ سَبْعِ أَرَضِینَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ»؛ «هرکس یک وجب زمین را به ناحق تصاحب کند، در روز قیامت، از هفت زمین، آن را طوق گردنش می‌کنند» و سپس، (سعید) گفت: خدایا! اگر دروغ می‌گوید، چشمانش را کور کن و قبرش را در خانه‌اش قرار بده!» راوی می‌گوید: «من روزی وی را دیدم که کور شده بود و با کمک دیوارها راه می‌رفت و می‌گفت: دعای سعید بن زید بر من کارگر افتاد. سرانجام هم یک بار در حالی که در خانه راه می‌رفت از کنار چاه گذر کرد و در آن افتاد و همان چاه گور او شد».

[۱]– صحیح مسلم (۱۶۱۰).