هیچ عالمی حقی را کتمان نمی‌کند مگر در برابر بهایی. این بها یا چیزی است که امید آن را دارد و یا چیزی است که از زوال آن می‌ترسد: ﴿إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ الْکِتَابِ وَیَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا أُولَئِکَ مَا یَأْکُلُونَ فِی بُطُونِهِمْ إِلاَّ النَّارَ وَلاَ یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَلاَ یُزَکِّیهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ﴾ [بقره: ۱۷۴]. «کسانی که آنچه را الله از کتاب نازل کرده پنهان می‌دارند و با آن بهای ناچیزی را به دست می‌آورند، آنان جز آتش در شکم‌های خویش فرو نبرند و الله روز قیامت با آنان سخن نخواهد گفت و پاکشان نخواهد کرد و عذابی دردناک خواهند داشت». (شیخ عبدالعزیز طریفی).
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین