قال ابن القیم رحمه الله : «طوبى لـمن شغله عیبه عن عیوب الناس وویل لـمن نسی عیبه وتفرغ لعیوب الناس، فالأول علامه السعاده والثانی علامه الشقاوه»[۱].
امام ابن قیم رحمه الله فرمود: «خوشا بحال کسی که پرداختن به عیبش وی را از عیوب مردم غافل کرده، و وای بر آنکسی که عیب خود را فراموش کرده و به عیوب مردم پرداخته، اولی نشانه سعادت است و دومی نشانه شقاوت».
[۱]– «طریق الهجرتین» (ص: ۱۷۶).