عفت کلام

زبان وسیله بدبختی و خوشبختی انسان را فراهم می‌آورد. اگر زبان در اختیار آدمی قرار گیرد و وی با نیروی تعقل و تدبیر، آن را به کنترل خویش درآورد، از بسیاری مفاسد و گناهان در امان می ماند. زبان تنها عضوی است که منشا بسیاری از گناهان و انحراف‌ها است. از زبان می توان برای شهادت حق و ناحق، حفظ آبرو و بی‌آبرویی، دروغ و صداقت، غیبت و سکوت، تهمت و واقعیت استفاده کرد. انسان بدزبان در نظر دیگران متنفر است و همگان از نیش زبانش که چون شمشیری برنده و تیز است، فرار می کنند. با این وصف، سعادت انسان در گرو آن است که از شر زبان به خدا پناه ببرد و آن را به کنترل خود درآورد. پیامبر گرامی اسلام می فرمایند: «إَحْفِظْ لِسانِکْ. زبانت را حفظ کن».