عصمت (۱)

۱- او در دعایی که آن را بسیار تکرار می‌کرد، می‌فرماید: «الحمد لله الذی لم یصبح بی میتًا ولا سقیمًا… ولا مأخوذًا بأسوأ عملی… ولا مرتدًا عن دینی، ولا منکرًا لربی…، ولا ملتبسًا عقلی، أصبحت عبدًا مملوکًا ظالمًا لنفسی… اللهم إِنی أعوذ بک أن أفتقر فی غناک، أو أضل فی هداک،… اللهم إِنّا نعوذ بک أن نذهب من قولک، أو أن نفتن عن دینک، أو تتابع بنا أهواؤنا دون الهدى الذی جاء من عندک»[۱].

«ستایش خدایی را سزاست که شَبَم را به صبح آورد بی‌آنکه مرده یا بیمار باشم… و مرا به کیفر بدترین کاری که از من سرزده است، مواخذه ننمود… و نه مرا از دینش روی‌گردان ساخت و نه منکر پروردگارم گردانید… و نه عقلم را از دست داده‌ام… . در حالی روز را آغاز می‌کنم که بنده‌ای بی‌اختیار و بر خود ستمکارم … بار خدایا! به تو پناه می‌آورم از اینکه در سایه بی‌نیازی تو، تهی‌دست باشم. و یا در پرتو رهنمودت، گمراه گردم … بار خدایا به تو پناه می‌آوریم از اینکه از فرموده تو بیرون روم و یا از دین تو منحرف گردیم، یا از هواهای نفسانی خود پیروی کنیم و از هدایتی که از سوی تو آمده است پیروی نکنیم».

به این عبارات نگاه کنید: «بدترین کاری که از من سرزده است»، «بر خود ستمکارم»، (و در میان رهنمودت گمراه گردم)، (از سخنت فراتر روم)، (از دین تو منحرف شوم)، «از هواهای نفسانی خود پیروی کنیم…». آیا فرد معصومی که اشتباه نمی‌کند و برخورد ستم نمی‌نماید و بیم آن نمی‌رود که دچار لغزش شود و یا مقداری از آیین الهی منحرف شود، اینگونه دعا می‌کند؟!

اگر پاسخ مثبت است، پس امام دعای بیهوده می‌کند، که هرگز چنین نیست، و اگر پاسخ منفی است، پس او معصوم نیست. آیا معصوم از گمراهی و هوای نفس می‌ترسد؟! بعضی می‌گویند: خداوند آنان را پاک نموده و به آنها ولایت تکوینی بخشیده است! اما چنین سخنی با فرموده‌های امام -رضی الله عنه- همخوانی ندارد.

۲- وقتی معصوم از سوی خدا به راه درست راهنمایی ‌شود، نیازی به رأی و نظر مردم ندارد. و شیعه می‌گویند: شوری اعتباری ندارد، امّا علی رضی الله عنه می‌گوید: «أعینونی بمناصحه خلیّه من الغش، سلیمه من الریب، فوالله إِنی لأولى الناس بالناس». «مرا با خیرخواهی و نصیحت صادقانه یاری کنید. سوگند به خدا که از همه مردم، به رأی و مشورت مردم سزاوارترم»[۲].