عدم افراط و تفریط در محبت صحابه و اهل بیت

اهل سنت و جماعت نه اهل افراط هستند و نه اهل تفریط؛ نه مانند روافض صحابه را دشنام و لعن می‌کنند و نه مانند نواصب اهل بیت را دشنام می‌دهند، بلکه هر دوی صحابه و اهل بیت را دوست می‌دارند و آنرا نشانه‌ی اکمال ایمان می‌دانند، چرا که دوست داشتن هر مسلمانی واجب است. با این وجود در مورد هیچکدام از آنها غلو نمی‌کنند.

قال أیوب السختِیانی رحمه الله علیه : «من أحب أبا بکر الصدیق فقد أقام الدین، ومن أحب عمر فقد أوضح السَّبیل، ومن أَحب عثمـان فقد استَنَار بنور الدِّین، ومن أَحب علی بن أَبِی طالِب فقد استمسک بالعروه الوثقى، ومن قال الحسنى فی أَصحاب محمد صلی الله علیه و سلم  فقد برئ من النفاق»[۱].

ایوب سختیانی رحمه الله علیه فرمودند: «هرکس ابوبکر صدیق را دوست بدارد، براستی که دین را برپا داشته، و هرکس عمر را دوست بدارد، براستی که روشن ترین راه (را یافته است)، و هرکس عثمان را دوست بدارد، براستی که به نور دین منور گشته، و هرکس علی ابن ابیطالب را دوست بدارد، براستی که به دستاویزی‌ محکم‌ و استوار چنگ‌ زده‌ است، و هرکس در باره اصحاب محمد صلی الله علیه و سلم  نیکو بگوید و گمان نیک داشته باشد، براستی که از نفاق بریء است».

[۱]– روایت لالکائی در «شرح أصول اعتقاد أهل السنه والجماعه» (۷/۱۳۱۶).‏