سنَّت بر این جاریست که تجاوز و عُدوان آدمی در هنگام رد بر مخالفینش، بزرگترین یارىکننده مخالفین برای غلبه بر خود اوست، و چیزی به اندازهی رد همراه با علم و عدل، مخالفین را در فشار و تنگنا نمیبرد، و آنها را به هدایت فرا نمیخواند. شیخ الاسلام ابن تیمیّه رحمَهُ الله در اینباره چنین گفتهاند:
«الإنسان إذا اتبعَ العدلَ نُصِرَ على خصمه، وإذا خرج عنه طمع فیه خصمه!»
اگر آدمی در هنگام مناظره از عدل در گفتارش استفاده کُند، به طور حتم بر طرف مقابلش چیره میشود. امّا اگر عدل (و انصاف) را رعایت نکند و از آن تخطئی نماید، نزاعکننده طمع غلبه بر او میکند.
درء التعارض: (ج۸ – ۴۰۹)