طلوع خورشید از نخستین علامتهای بزرگ قیامت است که به تغییر احوال و حالتهای عالَم و جهان اجازه داده شده است. و دلایل آن عبارتاند از:
- الله بلندمرتبه میفرماید: ﴿هَلۡ یَنظُرُونَ إِلَّآ أَن تَأۡتِیَهُمُ ٱلۡمَلَٰٓئِکَهُ أَوۡ یَأۡتِیَ رَبُّکَ أَوۡ یَأۡتِیَ بَعۡضُ ءَایَٰتِ رَبِّکَۗ یَوۡمَ یَأۡتِی بَعۡضُ ءَایَٰتِ رَبِّکَ لَا یَنفَعُ نَفۡسًا إِیمَٰنُهَا لَمۡ تَکُنۡ ءَامَنَتۡ مِن قَبۡلُ أَوۡ کَسَبَتۡ فِیٓ إِیمَٰنِهَا خَیۡرٗاۗ قُلِ ٱنتَظِرُوٓاْ إِنَّا مُنتَظِرُونَ١۵٨﴾ [الأنعام: ۱۵۸].
«آیا [کافران] انتظاری جز این دارند که فرشتگان [مرگ] نزدشان بیایند یا پروردگارت [خود برای داوری] بیاید یا برخی از نشانههای پروردگارت [در مورد قیامت] فرارسد؟ روزی که برخی از نشانههای پروردگارت آشکار گردد، ایمان آوردن کسی که پیشتر ایمان نیاورده یا با ایمانش خیری حاصل نکرده است، سودی به حالش ندارد. [ای پیامبر، به مشرکان] بگو: منتظر باشید. بیگمان، ما [نیز] منتظریم».
- عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَس أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج قَالَ: «لَا تَقُومُ السَّاعَهُ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ مِنْ مَغْرِبِهَا، فَإِذَا طَلَعَتْ مِنْ مَغْرِبِهَا آمَنَ النَّاسُ کُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ فَیَوْمَئِذٍ ﴿لَا یَنفَعُ نَفۡسًا إِیمَٰنُهَا لَمۡ تَکُنۡ ءَامَنَتۡ مِن قَبۡلُ أَوۡ کَسَبَتۡ فِیٓ إِیمَٰنِهَا خَیۡرٗا﴾ [الأنعام: ۱۵۸]».[۱]
ابوهریره از رسول الله صلی الله علیه وسلم روایت میکند که فرمود: «قیامت بر پا نمیشود مگر زمانی که خورشید از مغرب طلوع نماید، سپس هنگامیکه از مغرب طلوع کرد، تمام مردم ایمان میآورند، پس در آن هنگام «ایمان آوردن کسی که پیشتر ایمان نیاورده یا با ایمانش خیری حاصل نکرده است، سودی به حالش ندارد».
- عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: … سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صلی الله علیه وسلم یقُولُ: «إِنَّ أَوَّلَ الْآیَاتِ خُرُوجًا، طُلُوعُ الشَّمْسِ مِنْ مَغْرِبِهَا، وَخُرُوجُ الدَّابَّهِ عَلَى النَّاسِ ضُحًى، وَأَیُّهُمَا مَا کَانَتْ قَبْلَ صَاحِبَتِهَا، فَالْأُخْرَى عَلَى إِثْرِهَا قَرِیبًا».[۲]
عبدالله بن عمرو از رسول الله صلی الله علیه وسلم روایت میکند که فرمود: نخستین نشانههایی که از قیامت، ظاهر میشوند، طلوع خورشید از مغرب و ظهور دابه (حیوانی که با مردم صحبت میکند) هنگام چاشت است. و هر یک از آنها که زودتر ظاهر شود، دیگری به زودی بعد از آن آشکار میگردد.
[۱] – متفق علیه؛ بخاری حدیث شماره ۴۶۳۵؛ مسلم حدیث شماره ۱۵۷ با لفظ مسلم
[۲] – مسلم حدیث شماره ۲۹۴۱