وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
آیه الکرسی عبارت است از این قول خداوند:
{اللَّهُ لا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لا تَأْخُذُهُ سِنَهٌ وَلا نَوْمٌلَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلا یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلا یَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ}.(البقره:۲۵۵)
معنی: “الله یکتا است و جز او الهی نیست، و او حی و قیوم است، هرگز او را کسالت و خواب فرا نمی گیرد، او است مالک آنچه در آسمانها و زمین است، چه کسی می تواند که در پیشگاه او به شفاعت برخیزد مگر به اجازه او، علم او محیط است بر آنچه در آینده خواهد آمد و آنچه در گذشته است، وهرگز کسی نمی تواند هیچ چیز از علم او را احاطه کند، مگر آنچه او بخواهد، کرسی او از آسمانها و زمین فراتر رفته، و هرگز حفظ آنان او را به زحمت نیاندازد، و او است برتر و پر عظمت.” و به این دلیل آیه الکرسی نامیده شده است که در آن ذکر کرسی به میان آمده است. این آیه عظیم ترین آیه کتاب خداوند است.
و کسی که آن را در شبی بخواند، خداوند بر او حافظی قرار خواهد داد تا جایی که شیطان نمی تواند تا به هنگام صبح بهاو نزدیک گردد. و این اسماء خداوند را در بر دارد:”الله”, “الحی”, “القیوم”, “العلی”, “العظیم” و معانی این اسامی به ترتیب عبارتند از:
حی: دارای حیات کامل است که متضمن کاملترین صفات می گردد، و این صفات از عدم پیشی گرفته و زوال نمی پذیرند.
قیوم: همان قائم به نفسش و قائم بر دیگران است. پس او به دیگران احتیاجی نداشته و غنی بوده و همه چیز محتاج او است.
العلی: یعنی به ذاتش عالی و والا بوده و بالای همه چیز باشد. و به صفاتش عالی و در کمال باشد. پس هیچ عیب و نقصی در او نیست.
عظیم: دارای عظمت است که همان جلال و کبریاء میباشد.این پنج اسم، پنج صفت از صفات خداوند را در بر دارند.
و صفات دیگر او در این آیه از این قرارند:
انفراد خداوند به الوهیت.
نفی خواب و خستگی از او، به علت کمال حیاتو قیومیت او.
انفراد و یگانگی او به ملک و سلطه شامل برهمه چیز، چون هر چه در آسمانها و زمین است از آن او است
کمال عظمت و سلطان او به صورتی که هیچ کس نمی تواند بدون اجازه او، نزدش شفاعت کند.
کمال علم او و شامل بودن این علم بر همه چیز (یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ) که مربوط به زمان حال وآینده است، (وَمَا خَلْفَهُمْ) که زمان گذشته را شامل می گردد.
مشیت و اراده او.
کمال قدرت او، که پی بردن به آن از مشاهده عظمت مخلوقاتش نتیجه گرفته می شود.وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ
کمال علم، قدرت، حفظ و رحمت او (وَلا یَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا) یعنی حفظ و نگهداری آنها بر اوگران و سنگین نمی آید و او را عاجز نمی گرداند
(کرسی)کرسی موضع دو قدم رحمن، سبحانه و تعالی است، و عظمت آن همان گونه است که در حدیث آمده است”ما السموات السبع و الأرضوان السبع بالنسبه الی الکرسی الا کحلقه القیت فی فلاه من الأرض و ان فضل العرش علی الکرسی کفضل الفلاه علی تلک الحلقه”.”معنی”: “هفت آسمان و هفت زمین در مقایسه با کرسی همانند حلقه ای هستند که در فلاتی از کره زمین انداخته شده باشند، و به راستی فضل عرش بر کرسی همانند فضل آن فلات است بر آن حلقه”.این امر به عظمت خالق سبحانه و تعالی دلالت می کند…
و کرسی با عرش فرق دارد. چون کرسی موضع دو قدم خداوند بوده و عرش همان است که خداوند بر آن مستوی گردیده است. و احادیث نیز برمغایرت این دو دلالت دارند.