طائفه منصوره (گروه رستگار) (۲۳)

فضیلت توحید:
۱- خداوند متعال فرماید:
﴿ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَلَمۡ یَلۡبِسُوٓاْ إِیمَٰنَهُم بِظُلۡمٍ أُوْلَٰٓئِکَ لَهُمُ ٱلۡأَمۡنُ وَهُم مُّهۡتَدُونَ﴾ [الأنعام: ۸۲]
«کسانی که ایمان آوردند، و ایمان خود را به ظلم مخلوط نساختند، آنانند که در امنند و آنان راه‌یافتگانند».
عبدالله بن مسعود رضی الله عنه می‌گوید:
«وقتی که این آیه نازل شد، بر مسلمین سخت آمد و گفتند: چه کسی هست به خود ظلم نکند؟
پیامبر ﷺ فرمود: چنان نیست، ظلم در اینجا منظور شرک است، آیا نشنیده‌اید که لقمان به پسرش گفت: «یَا بُنَیَّ لاَ تُشْرِکْ بِاَللَّهِ إنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ» «ای پسرم به خدا شرک نیاور، چون که شرک ظلم بزرگی است».
این آیه به مؤمنان موحد که ایمان خود را با شرک مخلوط نساخته و از آن خود را دور گرفته اند، مژدگانی می‌دهد که در آخرت از عذاب خدا امنیت تمام خواهند داشت، و در دنیا هدایت یافتگانند.

۲- و رسول الله ﷺ فرمود:
«ایمان شصت و چند شعبه است، بهترین و برترین آن گفتن لا اله الا الله و پایین‌ترین آن کنارزدن خار و خاشاک از راه است» [رواه مسلم]

۳- شیخ عبدالله خیاط در کتاب «دلیل المسلم فی الاعتقاد والتطهیر» می‌گوید:
«فضل توحید در سعادت و پاک کردن گناهان شخص به حکم بشر بودن و عدم عصمتش گاهی ممکن است پایش بلغزد، و در معصیت بیفتد، لذا اگر از اهل توحید خالص از شوائب شرک باشد، توحید و اخلاص او در گفتن لا اله الا الله بزرگترین عامل برای سعادت او و پاک شدن گناهان و محو بدی‌های او است، چنانکه در حدیث رسول الله ﷺ آمده است:
«کسی که گواهی دهد که معبودی به حق جز خدای یکتا نیست که تنها است و هیچ شریکی ندارد، و آن که محمد بنده و فرستاده او است، و آن که عیسی بنده خدا و فرستاده و کلمه او که به مریم انداخت و روحی از او است، و بهشت حق است و دوزخ حق، خداوند او را وارد بهشت کند، برحسب عملی که داشته است» [متفق علیه] یعنی همه این گواهی‌ها به این اصول که مسلمان بدان گواهی دهد، او را مستوجب بهشت می‌سازد، اگرچه بعضی از اعمالش ایراد و تقصیر وارد شود، چنانکه در حدیث قدسی آمده است که خداوند عزوجل فرموده است:
«ای آدمیزاده! اگر به اندازه وسعت زمین با گناه نزد من آیی، و با من ملاقات کنی در حالی که هیچ شرکی به من نداری، من پر زمین آمرزش برایت می‌آورم» [رواه ترمذی] مقصود این است که اگر تو به اندازه پُری زمین گناه و معصیت داشته باشی، و بر توحید بمیری گناهانت را می‌بخشم، و در حدیثی دیگر آمده است:
«کسی که خدا را ملاقات کند، در حالی که هیچ شرکی به او نیاورده است، وارد بهشت شود، و کسی که او را ملاقات کند در حالی که به او چیزی شریک قرار داده است، وارد دوزخ گردد» [رواه مسلم] همه این حدیث‌ها توضیح می‌دهند که توحید تا چه اندازه فضیلت دارد، و آن که توحید بزرگترین عامل برای سعادت بنده، و بهترین وسیله برای کفاره گناهان و از بین‌بردن خطاها است.

۴- همه مطالبی که ذکر کردیم به روشنی واضح می‌سازند که شرک بزرگترین خطری است که بر حذر بودن از آن واجب است، و باید خود را از آن دور داشت، و از افتادن در آن ترسید، زیرا شرک بزرگترین گناه است.
چنانکه خداوند فرمود:
﴿لَا تُشۡرِکۡ بِٱللَّهِۖ إِنَّ ٱلشِّرۡکَ لَظُلۡمٌ عَظِیمٞ﴾ [لقمان: ۱۳]
«شرک ظلمی بزرگ است».
و همچنین شرک همه اعمال صالحه را که حتی نفع اجتماعی داشته باشد، و خدمت انسانی باشد از بین می‌برد.
چنانکه خداوند متعال فرماید:
﴿وَقَدِمۡنَآ إِلَىٰ مَا عَمِلُواْ مِنۡ عَمَلٖ فَجَعَلۡنَٰهُ هَبَآءٗ مَّنثُورًا﴾ [الفرقان: ۲۳]
«و آمدیم نزد عملی که کفار انجام داده بودند، و آن را هبای از هم پاشیده ساختیم»
و ﴿هَبَآءٗ﴾ عبارت از ذرات غبار است که هنگام تابش نور آفتاب از روزنه دیده می‌شود.