صدقه

عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ : «مَثَلُ الْبَخِیلِ وَالْمُتَصَدِّقِ کَمَثَلِ رَجُلَیْنِ، عَلَیْهِمَا جُبَّتَانِ مِنْ حَدِیدٍ، مِنْ ثُدِیِّهِمَا إِلَى تَرَاقِیهِمَا، فَأَمَّا الْمُنْفِقُ: فَلا یُنْفِقُ إِلاَّ سَبَغَتْ، أَوْ وَفَرَتْ عَلَى جِلْدِهِ، حَتَّى تُخْفِیَ بَنَانَهُ، وَتَعْفُوَ أَثَرَهُ. وَأَمَّا الْبَخِیلُ: فَلا یُرِیدُ أَنْ یُنْفِقَ شَیْئًا، إِلاَّ لَزِقَتْ کُلُّ حَلْقَهٍ مَکَانَهَا، فَهُوَ یُوَسِّعُهَا وَلا تَتَّسِعُ».

(بخارى:۱۴۴۴)

ابوهریره روایت می کند که نبی اکرم فرمود: «مثال صدقه دهنده و بخیل، مانند دو مردی است که زره آهنی بر تن کرده باشند. و آن زره، از سینه تا گلوی آنان را در بر گرفته باشد. شخص صدقه دهنده، هنگامی که صدقه می دهد، آن زره، گشاده می شود وتمام بدنش را در برمی گیرد تا جائی که نه تنها انگشتانش را می پوشاند بلکه رد پایش را نیز از بین میبرد (گناهانش را محو می کند) ولی بخیل هنگامی که می خواهد چیزی انفاق کند, حلقه های آن زره، تنگ تر می شود. و هر چه سعی می کند، نمی تواند آنرا گشاده تر نماید».