شیعه و امامت (۱)

الحمد لله والصلاه والسلام على رسول الله وعلى آله وصحبه ومن والاه.
امامت و خلافت در مذهب تشیع رکنی از ارکان اسلام بشمار می رود.
در یکی از روایات کتاب «اصول کافی» در اینمورد اینگونه گفته شده:
«ابوجعفر (ع) فرمودند: اسلام بر پنج رکن استوار گشته است: نماز و زکات و روزه و حج و ولایت. و بر هیچ رکنی مانند رکن ولایت تأکید نشده است. اما مردم چهار رکن را پذیرفته اند و از قبول رکن ولایت سرباز زده اند»[۱].
می بینیم در این روایت چگونه رافضیان مهمترین رکن اسلام یعنی شهادتین را حذف کرده و بجای آن مساله امامت و ولایت را قرار داده اند.
و در روایت دروغین دیگری گفته شده: «مهمترین اصل از اصول دین که خداوند پیامبر خود را برای تبلیغ آن مبعوث داشته، اصل امامت می باشد»[۲].
محمد حسین آل کاشف الغطا یکی از بزرگترین مراجع معاصر شیعه در مورد مفهوم امامت می گوید: «امامت مانند نبوت منصبی است الهی. یعنی همانگونه که خداوند از میان بندگان خود کسانی را به نبوت بر می گزیند و معجزاتی را به آنها عطا می فرماید. به همین صورت کسانی را برای منصب امامت انتخاب کرده و پیامبر خود را امر می کند که او را پس از خود به امامت مردم منصوب دارد»[۳].
کلینی در همین رابطه در کتاب خود می گوید: «امامت عهد و پیمانی است الهی»[۴].
این سخنان بیانگر این مطلب هستند که در مذهب تشیع امامت و نبوت هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند. و امام همان ویژگیها و خصوصیاتی را دارا است که پیامبر از آن برخوردار است.
مجلسی در ادامه سخنان خود می گوید: «ما هیچ مانعی در توصیف آنها (ائمه) به مقام نبوت نمی یابیم مگر مراعات مسأله خاتمه یافتن نبوت. در حالیکه عقل ما هیچ تفاوتی بین نبوت و امامت نمی یابد واز روایات موجوده نتیجه گرفته می شود یافتن تفاوت بین نبوت و امامت عمل بسیار دشواری است که در هر صورت خالی از اشکال و نقد نخواهد بود »[۵].
بررسی بیشتر در مورد این موضوع ما را به این نتیجه می رساند که رافضیان پس از همانند و مساوی دانستن نبوت و امامت، پا را از این نیز فراتر نهاده و مقام و منزلت امامت را از نبوت عظیمتر و بزرگتر دانسته اند. روایات بسیاری در کتاب اصول کافی بر این اعتقاد صحه گذاشته اند[۶]. نعمت الله جزائری در این رابطه می گوید:
«مقام و منزلت امامت عامه عظیمتر و بزرگتر از منزلت نبوت و رسالت می باشد»[۷].
پس از این جا دارد به برخی از روایات که رافضیان در مورد جایگاه و منزلت امامت و ولایت از خود تراشیده و در کتابهای خویش نگاشته اند، اشاره داشته باشیم. در یکی از این روایات گفته شده است: «پیامبر (صلى الله علیه وسلم) صد و بیست بار به معراج رفته اند، و در هر بار خداوند متعال ولایت امام علی (ع) و سایر ائمه را بیش از دیگر فرائض و واجبات دین بر ایشان تأکید کرده اند»[۸].
و در روایت دروغین دیگری گفته شده است: «روزی جبرئیل نزد رسول الله (صلى الله علیه وسلم) آمده و به ایشان گفت: ای محمد! خداوند بر شما درود می فرستد و می فرماید: من هفت آسمان و موجودات آنرا خلق کرده ام و هفت زمین و مخلوقات آنرا آفریده ام. در میان تمام هستی هیچ جایی با شکوه تر و مقدس تر از ما بین رکن و مقام وجود ندارد. اما بدانکه اگر بنده ای از بندگان من از آغاز آفرینش در این مکان به عبادت و پرستش من مشغول بوده باشد ولی ولایت و امامت علی را نپذیرد، من او را در آتش جهنم خواهم افکند»[۹].
و در روایت دیگری گفته شده: «هر کس به ولایت ما ایمان داشته باشد، نماز و روزه و زکات و حج او مقبول خواهند بود. و هر کس ولایت ما را نپذیرد، خداوند متعال هیچیک از اعمال او را قبول نخواهد کرد»[۱۰].