شیعه در بیشتر موارد اصول را رها می‌کند و سرگرم فروع و حواشی می‌شود

پیامبران و امامان از نظر جسمی و روحی مانند بقیه انسانها هستند ﴿قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُکُمۡ﴾ [الکهف: ۱۱۰]. بگو من بشری مانند شما هستم. خوشبختانه آقایان دیگر نمی‌توانند در اینجا داستانسرایی کنند) و بلند مرتبه‌گی آنان نیز دقیقاً به همین خاطر است زیرا اگر کسی به طور خودکار، قادر به انجام گناه نباشد و به طور فیزیولوژیکی قادر به تحمل سختی‌ها باشد، هنری نکرده است. این که این بزرگواران با تکیه بر ایمان و اندیشه‌های والای خود مرتکب گناه نشده و سختی‌ها را تحمل می‌کرده‌اند جالب است ومی‌تواند برای دیگران درس و الگو بوده و قابل ستایش باشد و نه اوهام مالیخولیایی و شرک‌آمیز.

شیعه در بیشتر موارد اصول را رها می‌کند و سرگرم فروع و حواشی می‌شود. اصل در اسلام، اتحاد است ولی او به دنبال جنگ و تفرقه و بازکردن مسائل تاریخی است. یا در مورد قرآن، اصل، خواندن، حفظ کردن و… نیست بلکه اصل تامل و اندیشه در آیات آن و سپس به عنوان اصل مهمتر: عمل به آن است. در مورد روش زندگی، اصل بر تعقل و عمل و ایمان و نیت پاک است ولی او اصل را بر شفاعت و‌ تعبد قرار می‌دهد. در حالیکه بالاترین عبادتها نیز اندیشه و تعقل عنوان شده است. در مورد جریان عاشورا، اصل: ایجاد روحیه حماسی و مبارزه طلبی با ظلم و نشان دادن زشتی و تحقیر ظلم و ظالم است ولی در اینجا آدم فکر می‌کند ظالم همیشه پیروز است و مظلوم شکست خورده. برای رسیدن به هدف، اصل بر تلاش و کوشش و برنامه ریزی و مشورت با اهل فن و تعقل و تدبر است ولی او اصل را بر دعا و نذر و نیاز گذاشته است. اینها که برشمردم واقعاً در سطح جامعه وجود دارد و کسانی که می‌دانند و مردم را آگاه نمی‌کنند گناهکارند. و طرفه اینجاست که خود او به فروع چسبیده و دیگران را متهم می‌کند که سرچشمه و اصل را رها کرده‌اند!!!!.

اطلاعات و بیان و عمل شیعه بیشتر از روی داستانهای تاریخی است تا احادیث (چه برسد به قرآن) در صورتیکه ملاک همه کارها و حتی ملاک و محک احادیث، قرآن است. آری در قرآن نمی‌توان دستکاری کرد ولی با روایت و داستان و حدیث (که مردم هم بهتر آنرا دوست دارند و هم بیشتر در آنها اثر می‌گذارد) می‌توان همه کاری کرد. این آقایان گاه حتی یک حدیث یا یک آیه هم از حفظ نیستند ولی تمام قصه‌های دروغین را با تمام شاخ و برگهای آن مو به مو از حفظند.