شیطان نفر چهارم ما بود…

ترجمه: ابوعمر انصاری

عبدالله می گوید : نمی دانم چگونه این قصه را برایت بگویم.داستانی که قسمتی از زندگی ام بود و مسیر زندگی ام را به کلی دگرگون ساخت.در حقیقت دلم نمی خواست پرده از آن بردارم… ولی به خاطر احساس مسؤلیت در برابر خداوند عزوجل… و ترساندن جوانانی که از فرمان او سرپیچی می کنند… وآن دسته از دخترانی که به دنبال وهمی دروغین که نام آن را عشق گذاشته اند هستند… تصمیم به گفتن آن گرفتم.
سه دوست بودیم که بی فکری و غرور ما را دور هم جمع کرده بود. نه، هرگز. بلکه چهار نفر بودیم … شیطان چهارمین نفرمان بود…
کار ما به تور انداختن دختران ساده بوسیله سخنان شیرین و بردن آنها به مزارع دور دست بود… و در آنجا تازه می فهمیدند که ما به گرگهایی مبدل شده ایم که به التماس هایشان توجهی نمی کنیم بعد از اینکه احساس در قلبهایمان مرده بود.
اینچنین، روزها و شب هایمان در مزارع،چادرها، ماشینهاو در کنار ساحل می گذشت؛ تا اینکه آنروزی را که هرگز فراموش نمی کنم از راه رسید:
مثل همیشه به مزرعه رفته بودیم… همه چیز آماده بود… طعمه ای برای هر کداممان، شراب ملعون… تنها چیزی که فراموش کرده بودیم غذا بود…
و بعد از مدتی یکی از ما برای خرید شام با ماشینش حرکت کرد. ساعت تقریبا ۶ بود… ساعتها سپری شد ولی از او خبری نشد…
ساعت ۱۰ شد. نگران شدم، سوار ماشین شدم تا به دنبالش بگردم… و در راه…
هنگامی که رسیدم… بهت زده شدم ماشین دوستم بود که در شعله های آتش می سوخت و واژگون شده بود… بسرعت مانند دیوانه ها به طرفش دویدم و به زحمت او را از درون شعله های آتش بیرون کشیدم… برق از سرم پرید وقتی دیدم نصف بدنش به کلی سوخته، ولی او هنوز زنده بود. او را به روی زمین گذاشتم… بعد از مدتی چشمهایش را باز کرد و فریاد می کشید آتش…آتش.
خواستم که او را در ماشین بگذارم و به سرعت به بیمارستان برسانم ولی او با صدایی نحیف گفت: فایده ای ندارد.. نمی رسم…
بغض گلویم را فشرد در حالی که می دیدم دوستم در کنارم جان می دهد… ناگهان فریاد زد: جواب او را چه بدهم… جواب او را چه بدهم؟ با تعجب به او نگریستم و پرسیدم: چه کسی؟
با صدایی که انگار از ته چاه در می آمد گفت: الله…
احساس ترس کردم، مو بر بدنم راست شد . ناگهان دوستم فریاد بلندی کشید و جان داد…
روزها گذشتند ولی چهره دوستم همچنان جلوی چشمانم است. در حالی که فریاد میکشد و در آتش می سوزد. جواب او را چه بدهم… جواب او را چه بدهم؟
و درون خویش را یافتم که سؤال می کرد: پس من نیز جواب او را چه بدهم؟
چشمانم پر از اشک شد و بدنم به صورت عجیبی شروع به لرزیدن نمود… در همین حال صدای مؤذن را شنیدم که برای نماز صبح ندا می داد: الله اکبر الله اکبر… حی علی الصلاه… احساس نمودم که این ندا مخصوص من است و مرا به راه نور و هدایت فرا می خواند…
غسل کردم، وضو گرفتم و بدنم را از کثافتی که سالها در آن غرق بودم پاک نمودم… و نماز خواندم… و از آن روز یک فرض هم از من فوت نشده است؛
سپاس می گویم خدای را … من انسان دیگری شدم و سپاس بر آن که تغییر دهنده احوال است… و با اذن خدا برای ادای عمره آماده می شوم و ان شاء الله حج، کسی چه می داند؟… زندگی در دست اوست…
این بود حکایت ابی عبدالله و به جوانان چیزی به جز هشدار نمی گوییم ، هشدار از دوستانی که تو را در نافرمانی از اوامر پروردگار یاری می کنند.