شفاعت عظمی

این شفاعت عظمیٰ و نجاتِ بزرگ تنها برای نمازگزاران است و نه بی‌نمازان… چرا که آنان هیچ ارزشی ندارند…
خداوند متعال می‌فرماید:
«روزی را که پرهیزگاران را به سوی رحمان، گروه گروه محشور می‌کنیم (۸۵) و مجرمان را با حال تشنگی به سوی دوزخ می‌رانیم (۸۶) [آنان] اختیار شفاعت را ندارند جز آن کس که از جانب رحمان پیمانی گرفته است».
اما این پیمان چیست؟ پیامبر خدا ـ صلی الله علیه وسلم ـ می‌فرماید:
«پیمان میان ما و آن‌ها نماز است… پس هر که آن را ترک گوید کفر ورزیده»  
تارک نماز چگونه می‌تواند امید شفاعت در آن روز هولناک را داشته باشد؟ در حالی که پیامبر خدا ـ صلی الله علیه وسلم ـ امت خود را در آن روز نمی‌شناسد مگر با آثار وضو…
چنانکه مسلم روایت کرده که رسول خدا ـ صلی الله علیه وسلم ـ روزی خطاب به اصحاب خود فرمود: «دوست داشتم برادرانمان را می‌دیدم»… اصحاب گفتند: مگر ما برادران تو نیستیم ای پیامبر خدا؟
فرمود: «شما یاران منید… و برادران ما کسانی هستند که هنوز نیامده‌اند»…
گفتند: چطور کسانی از امت خود را که هنوز نیامده‌اند خواهی شناخت؟
فرمود: «تصور کنید اگر مردی اسبانی با دستان و پاها و پیشانی سفید داشته باشد که در میان اسبانی سیاه و سرخ باشند، آیا اسبان خود را نخواهد شناخت؟»
گفتند: آری ای پیامبر خدا…
فرمود: «آنان نیز در روز قیامت در حالی خواهند آمد که چهره و دستان و پاهایشان از آثار وضو نورانی است و کسی جز آن‌ها این ویژگی را نخواهد داشت»