تعریف شرک:
شرک در لغت بر مساوی بودن بین دو چیز اطلاق میشود.
و در شریعت برای آن دو معنی موجود است: عام و خاص.
- معنی عام: مساوی قرار دادن غیر خداوند با او در آنچه که مربوط به ویژگیهای خداوند سبحان میباشد و تحت سه نوع درجه بندی میشود:
اول: شرک در ربوبیت است و آن مساوی و برابر قرار دادن غیر خداوند با او در چیزی که جزو ویژگیهای ربوبیت اوست یا نسبت دادن چیزی از ربوبیت او برای غیر او مانند خلق کردن، روزی دادن، به وجود آوردن، میراندن، تدبیر کردن امور دنیا و چیزهایی مانند آن.
الله تعالی میفرماید: ﴿هَلۡ مِنۡ خَٰلِقٍ غَیۡرُ ٱللَّهِ یَرۡزُقُکُم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِۚ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۖ فَأَنَّىٰ تُؤۡفَکُونَ ٣﴾ [فاطر: ۳]. «آیا خلق کنندهای جز خداوند در آسمان و زمین هست که شما را روزی دهد؟ هیچ معبود به حقی جز او نیست پس چگونه روی میگردانید؟».
دوم: شرک در اسمها و صفات خداوند است و آن مساوی قرار دادن غیر خداوند با او در چیزی از این اسماء و صفات میباشد. الله تعالی میفرماید: ﴿لَیۡسَ کَمِثۡلِهِۦ شَیۡءٞۖ وَهُوَ ٱلسَّمِیعُ ٱلۡبَصِیرُ ١١﴾ [الشوری: ۱۱]. «هیچ چیز همانند او نیست درحالیکه او شنوا و بیناست».
سوم: شرک در الوهیت خداوند است. و آن مساوی قرار دادن غیر خداوند با او در چیزی از خصوصیات و ویژگیهای الوهیت؛ مانند نماز، روزه، دعا، استغاثه (درخواست کمک فوری)، ذبح (قربانی)، نذر و چیزهای مانند آن. الله تعالی میفرماید: ﴿وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن یَتَّخِذُ مِن دُونِ ٱللَّهِ أَندَادٗا یُحِبُّونَهُمۡ کَحُبِّ ٱللَّهِۖ وَٱلَّذِینَ ءَامَنُوٓاْ أَشَدُّ حُبّٗا لِّلَّهِۗ﴾ [البقره: ۱۶۵]. «و از مردم کسانی هستند که غیر از خداوند شریکانی برای او برمیگزینند که به اندازه الله آنها را دوست دارند.»
۲٫معنی خاص: و آن شریک قرار دادن برای خداوند است. از او به مانند خداوند درخواست میکنند و به مانند خداوند از او شفاعت را میخواهند و به مانند خداوند به او امید دارند و او را دوست میدارند و این معنی کلمه شرک است که در قرآن و سنت اطلاق میگردد.