شرط دوم لا إله إلا الله: یقینی که نفی‌کنندۀ هر شک و تردیدی باشد.

یقین: کمال علم به لا إله إلّا الله که منافی شک و گمان و حدس باشد.

پس حتماً گوینده‌ی لا إله إلّا الله، باید به مدلول آن یقین قطعی داشته باشد، به طوری‌که هیچ تردید و توقفی وجود نداشته باشد، چون‌که ایمان فقط با یقین فایده دارد؛ نه با شک و گمان.

دلیل یقین: قول الله تعالی است:

﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ۚ أُولَٰئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ﴾ [الحجرات: ۱۵]

«مؤمنان واقعی تنها کسانی‌اند که به الله و رسولش ایمان آوردند و هیچ‌گاه تردید نکرده و با مال و جانشان در راه الله جهاد نمودند، تنها آنان صادقند».

پس در صدق ایمانشان به الله و رسولش ع، مردد نبودن آن‌ها را به عنوان شرط گذاشته است؛ اما کسی که دارای شک بوده، از منافقان است.

و از سنّت: از ابوهریره t روایت است که گوید: پیامبر ع فرمود: «أشهد ان لا إله إلّا الله وأنی رسول الله، هیچ بنده‌ای با این دو شهادت با الله ملاقات نمی‌کند در حالیکه شکی در آن ندارد، مگر اینکه وارد بهشت می‌شود».[۱]

[۱]– صحیح مسلم.