شرح اسماء الله الحسنی

الوهّاب جل جلاله

       
خداوند سبحانه وتعالی  میفرمایند:

 ﴿رَبَّنَا لَا تُزِغۡ قُلُوبَنَا بَعۡدَ إِذۡ هَدَیۡتَنَا وَهَبۡ لَنَا مِن لَّدُنکَ رَحۡمَهًۚ إِنَّکَ أَنتَ ٱلۡوَهَّابُ٨﴾ [آل عمران: ۸]

«‏‏پروردگارا! دلهای ما را، بعد از آنکه ما را هدایت کردی (از راه حق) منحرف مگردان، و از سوی خود،رحمتی بر ما ببخش براستی که تو بسیار بخشنده ای» .

وهّاب به معنای بسیار بخشنده و باسخاوت است. وهّاب بدون عوض و درخواست و چشمداشت عطا می کند و بدون هیچ درخواستی احتیاجات را بر آورده می کند ، هبه در حقیقت جز از جانب خداوند به دست نمی آید ، در حقیقت فاعل هر بخششی خداوند است. وهّاب به هر چیزی نظر رحمت دارد و سخاوت و بخششِ وی هر موجودی را در برگرفته و تمام نیازها را در نهایت سخاوت و لطف برطرف میکند. وهّاب بدون سبب و وسیله میبخشد. و از آنجائیکه مالکیّت و حاکمیّت آسمان‌ها و زمین از آن خدا است پس هرچه بخواهد می‌آفریند و به هر میزان و هر مقدار که بخواهد هر کس و هر چیزی را از موهبتهایش بهره مند میکند اگرچه عطایش بر حکمت و رأفت و لطف بیانتها استوار است.

چه بسیاری از موهبت هایی از جمله سلامتی ، تندرستی ، فرزند ، قدرت ، و چه بسیاری از موهبت هایی از جمله زیبایی وقشنگی و غیره …. که قابل شمارش نیستند همه را  خداوند سبحانه وتعالی به بندگانش عطا کرده است .

خداوند وهاب در کتاب عزیزش بعضی از موهبت های ویژه بر بندگانش برگزیده اش را بیان فرموده است تا در آن تذکری برای کسانی که صاحب قلب یا گوش شنوایی هستند ، باشد :

 در شأن حضرت ابراهیم علی نبینا و علیه الصلاه والسلام می فرماید :

« ﻓَﻠَﻤَّﺎ ﺍﻋْﺘَﺰَﻟَﻬُﻢْ ﻭَﻣَﺎ ﻳَﻌْﺒُﺪُﻭﻥَ ﻣِﻦْ ﺩُﻭﻥِ ﺍﻟﻠَّﻪِ ﻭَﻫَﺒْﻨَﺎ ﻟَﻪُ ﺇِﺳْﺤَﺎﻕَ ﻭَﻳَﻌْﻘُﻮﺏَ ۖ ﻭَﻛُﻠًّﺎ ﺟَﻌَﻠْﻨَﺎ ﻧَﺒِﻴًّﺎ »

پس چون از آنها وآنچه به جای خدا می پرستیدند کناره گیری کرد، اسحاق و یعقوب را به او بخشیدیم، و هر یک (از آنان) را پیامبر گردانیدیم.

و خداوند جل جلاله در شأن حضرت موسی علی نبینا وعلیه الصلاه والسلام می فرماید:

 « ﻭَﻭَﻫَﺒْﻨَﺎ ﻟَﻪُ ﻣِﻦْ ﺭَﺣْﻤَﺘِﻨَﺎ ﺃَﺧَﺎﻩُ ﻫَﺎﺭُﻭﻥَ ﻧَﺒِﻴًّﺎ »

و (ما) از رحمت خود برادرش هارون را – که پیامبر بود – به او عطا کردیم .

و خداوند وهاب در حق حضرت ایوب علیه الصلاه والسلام می فرماید :

 « ﻭَﻭَﻫَﺒْﻨَﺎ ﻟَﻪُ ﺃَﻫْﻠَﻪُ ﻭَﻣِﺜْﻠَﻬُﻢْ ﻣَﻌَﻬُﻢْ ﺭَﺣْﻤَﺔً ﻣِﻨَّﺎ ﻭَﺫِﻛْﺮَﻯٰ ﻷُِﻭﻟِﻲ ﺍﻷَْﻟْﺒَﺎﺏِ »

و خانواده اش و همانند آنان همراهشان را به او بخشیدیم، که رحمتی از سوی ما و اندرزی برای خردمندان باشد.
 
انسان موحّد در پرتو این صفت درمی یابد که فقط و فقط باید از وهّاب خواسته ها و نیازهایش را بخواهد و هیچ غیر خدایی قدرت و توانایی و علم وهّاب را در عطا و بخشش ندارد، پس مؤمن تنها تکیه گاه و منبع و سرچشمۀ نیازهایش را فقط وهّاب میداند و حتّی اسباب را وسیله‌هایی برای عطای وهّاب میداند  و وی تمام آنچه را که دارد از وهّاب می‌داند پس باید شکرگزار وی باشد .