وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
جمع شدن پیرامون توحید و منهج و جدا شدن بر مبنای آن دو
منظور از اینکه توحید اساس عملکرد طائفه منصوره بوده و منهج، محور آن است، این است که جز موحدان را در صفوف خود نمی پذیرند و دعوتش را ابتدا از توحید آغاز می کند و پیروان خود را بر مبنای ایمان و توحید تربیت می کند و در مسیر منهج و برنامه ای حرکت می کند که از سوی خداوند دلیل و برهانی بر آن داشته باشد. و دلیل و برهانی جز برای منهج و راه و روش اصحاب رسول الله صلی الله علیه و سلم و کسانی که از آنها به نیکویی پیروی کردند، نمی باشد.
لذا گرد توحید و منهج اصحاب و پیروان نیکوی آنها جمع شده و بر مبنای آن دو از دیگران جدا شده و بر اساس توحید و منهج دوستی نموده و دشمنی می کنند.
زمانی که رسول خدا معاذ بن جبل را به عنوان دعوتگر و معلم به یمن فرستاد، اولویت های دعوت و روش درست و صحیح جمع نمودن مردم و دعوت دادن آنها را برای او بیان نموده و فرمود: «إِنَّکَ تَأْتِی قَوْمًا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ، فَادْعُهُمْ إِلَى شَهَادَهِ أَنَّ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنِّی رَسُولُ اللهِ، فَإِنْ هُمْ أَطَاعُوا لِذَلِکَ، فَأَعْلِمْهُمْ أَنَّ اللهَ افْتَرَضَ عَلَیْهِمْ خَمْسَ صَلَوَاتٍ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَلَیْلَهٍ، فَإِنْ هُمْ أَطَاعُوا لِذَلِکَ، فَأَعْلِمْهُمْ أَنَّ اللهَ افْتَرَضَ عَلَیْهِمْ صَدَقَهً تُؤْخَذُ مِنْ أَغْنِیَائِهِمْ فَتُرَدُّ فِی فُقَرَائِهِمْ، فَإِنْ هُمْ أَطَاعُوا لِذَلِکَ، فَإِیَّاکَ وَکَرَائِمَ أَمْوَالِهِمْ، وَاتَّقِ دَعْوَهَ الْمَظْلُومِ، فَإِنَّهُ لَیْسَ بَیْنَهَا وَبَیْنَ اللهِ حِجَابٌ»[۱]: «تو نزد قومی می روی که اهل کتاب هستند؛ پس (ابتدا) آنها را به گواهی دادن به اینکه معبود بر حقی جز الله نیست و من فرستاده او هستم، فراخوان؛ اگر آن را پذیرفتند و بدان گردن نهاده و از آن پیروی کردند پس آنان را آگاه کن که خداوند متعال پنج نماز در شبانه روز بر آنها فرض کرده است. چون به این نیز گردن نهاده و از آن اطاعت کردند، ایشان را خبر ده که خداوند بر آنان زکات در اموال شان را فرض کرده است که از ثروتمندان شان گرفته شده و به فقیران شان داده می شود. پس اگر این را نیز پذیرفتند و بدان گردن نهادند، از اموال ارزشمند و گران بهای آنان بر حذر باش و از دعای مظلوم بترس چراکه بین آن و خداوند هیچ حجابی نیست.»
رسول خدا اولویت در دعوت را توحید قرار دادند، اولویتی که نه قبل از آن و نه بعد از آن چیزی بر آن مقدم نیست. و پس از آن بود که بر پا داشتن عبادات را مطرح نمودند که از آن به تصحیح عقاید و اصلاح عبادات تعبیر می شود.
[۱] – مسند احمد، بخاری: ۷۳۷۲؛ مسلم: ۱۲۳؛ و اصحاب سنن