پس از رسیدن به این مرتبه از ایمان و یقین و ایجاد رابطه درست و مستحکم با الله و پس از رهایی از وابستگی با خلائق و وارستگی دل ، انسان به مرحله ای از آرامش قلبی و سرور باطنی می رسد که در همین زندگی دنیایی نیز لذت بهشت را احساس می کند
خود شیخ الاسلام (بنا به گفته ابن قیم) یکبار گفت ((همانا در همین دنیا (برای مؤمنین) بهشتی هست ، کسی که در آن وارد نشد از بهشت آخرت هم محروم خواهد ماند))
اهل نظر می دانند که الله در همین زندگی نیز گاهی بندگان مخلص خویش را از سرمایه ((لا خوف علیهم و لا هم یحزنون)) بهرمند می فرماید و این قبیل بندگان شایسته ، نمونه این نعمت ها را (بقدر ظرفیت این جهان) در این دنیا هم می بینند
از گفته های شیخ الاسلام و دوستانش چنین بر می آید که ایشان از این نعمت های خداوندی بهرمند بوده اند ، یکبار ناخود آگاه از زبان خودشان نیز اظهار شد : ((دشمنانم با من چه میتوانند بکنند؟ زیرا باغ و بهشت من پیوسته در سینه ام همراه من است هر کجا که من بروم آنهم همراه من است))
منبع : تزکیه و احسان ، امام سید ابوالحسن علی ندوی ،ص(۱۵۹)