وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
هیچ مسأله ای نبوده که سلف صالح در مورد آن سکوت کرده و خلف به اظهار نظر در آن پرداختند – به ویژه در مسائلی که مربوط به اعتقاد و ایمان است.- مگر اینکه سکوت در آنها سزاوارتر و شایسته تر بوده است.
عمر بن عبدالعزیز در وصیتش به عدی بن ارطاه می گوید: «سنت را کسی پای گذاری نموده که اشتباهات و لغزش ها و نادانی های مخالف با آن را می داند پس به چیزی راضی شو که قوم (صحابه) برای خود به آن راضی می شدند؛ چرا که سکوت و توقف آنها به خاطر علم و دانش ایشان بوده است و از روی بینش و آگاهی که داشتند از اظهار نظر (در برخی موارد) خودداری کردند درحالی که آنها در کشف امور داناتر بودند؛ اما اگر بگویید: امری است که پس از آنها ایجاد شده است؛ (می گوییم) کسانی پس از آنها، آن را به وجود آوردند که از راه و روش آنها پیروی نکردند و از آنها روی گرداندند؛ آنها بیشگامان بودند. در امر دین به اندازه کافی سخن گفتند و به مقداری که کفایت کند، توصیف نمودند. کسانی که در این زمینه تفریط کنند، کوتاهی کرده اند و آنانی که افراط کنند، زیان کرده اند. کسانی که در پیروی از راه و روش آنان کوتاهی کردند، گمراه شدند. و آنها در این میان به راه راست بودند.[۱]
[۱] – الشریعه، آجری: ۲۳۳