وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
کتابی است که بالغ بر (۴۸۰۰ ) چهار هزار و هشتصد حدیث در آن گردآمده و مولفش این تعداد را از بین پانصد هزار حدیث گلچین نموده و در آن به احادیث احکام اکتفا کرده و می گوید: در این کتاب حدیث صحیح و مشابه و مقارن آن را نیز بیان کرده ام و در این کتاب من از دلایل و بینه ی بسیار سست و رجال خبری نیست و هر آنچه در آن آورده ام مناسب و صالح است و بعضی از بعضی دیگر صحیح تر می باشند و احادیثی که در کتاب “السنن” جمع کرده ام بیش ترشان در زمره ی مشاهیر هستند.
امام سیوطی می فرماید:ممکن است هدف وی از اصطلاح صالح: صالح در اعتبار آن و بدون احتجاج و اقامه ی دلیل باشد که آن وقت شامل ضعیف نیز می شود، لکن ابن کثیر بیان می کند که از وی رواىت می شود که گفته است: هر یک که وی درباره اش سکوت کرده و چیزی نگفته باشد، (حدیث) حسن به حساب می آید و چنانچه این درست باشد، بنابراین مشکلی نیست، یعنی:مشکلی در این نظریه وجود ندارد که منظور از صالح: صالح برای احتجاج و دلیل آوردن باشد. ابن صلاح گوید:برا ین اساس آنچه در این کتاب به طور مطلق بیان شده باشد و در یکی از ”صحیحین” نیز نباشد و نصی نیز دال بر صحت آن در دست نباشد، آن را به عنوان حدیث حسن نزد ابوداود می شناسیم. ابن منده می گوید: ابوداود اسناد ضعیف را نیز در صورت عدم وجود مانند آن در باب آن استخراج می نمود، برای اینکه نزد وی آن حدیث به هرحال از رأی و نظر اشخاص دیگر محکم تر بود.
برای این کتاب ”سنن ابوداود”میان فقها شهرت یافت که احادیث احکام در آن گردآمده است و مولف آن تعریف می کند که آن را بر امام احمد بن حنبل عرضه نمود و ایشان آن را پسندیده و نیکو دانست و ابن قیم نیز در مقدمه ی کتاب ”تهذیب” خویش آن را بسیار ستوده است.
* ابوداود:
نام وی سلیمان بن اشعث بن اسحاق ازدی سجستانی بود. در شهر سجستان و در سال ۲۰۲هــ ق به دنیا آمد. ایشان در جستجوی حدیث و کتب به عراق و شام و مصر و خراسان سفر نموده و از احمد بن حنبل و دیگر اساتید بخاری و مسلم کسب علم نمود.
علما وی را ستوده و به وی را توان حفظ بسیار بالا و فهم و درک روشن و ورع و پارسایی وصف می کردند.
در سال ۲۷۵هــ در شهر بصره و در سن هفتاد و سه سالگی دیده از جهان فروبست.
و دانش فراوانی را در کتاب هایش از خود به یادگار گذاشت. (رحمه الله، وجزاه عن المسلمین خیرًا.)