- عبدالله بن عمرو رضی الله عنهما در حدیث تسبیح بعد از نماز و هنگام خواب، گفت: «رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم یَعْقِدُهَا بِیَدِهِ»: رسول الله صلی الله علیه وسلم را دیدم که (اذکارش را) با دستش میشمرد.[۱]
- عَنْ یُسَیْرَهَ رضی الله عنه قَالَتْ: قَالَ لَنَا رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم: «عَلَیْکُنَّ بِالتَّسْبِیحِ وَالتَّهْلِیلِ وَالتَّقْدِیسِ، وَاعْقِدْنَ بِالأَنَامِلِ فَإِنَّهُنَّ مَسْئُولَاتٌ مُسْتَنْطَقَاتٌ، وَلَا تَغْفُلْنَ فَتَنْسَیْنَ الرَّحْمَهَ».[۲]
یُسَیره رضی الله عنه از رسول الله صلی الله علیه وسلم روایت میکند که فرمود: «بر شماست که تسبیح و تهلیل و تقدیس را بگویید و با بند انگشتان بشمارید. به درستی که آنها مسئول هستند و سخن خواهند گفت و غافل نشوید و رحمت را فراموش نکنید».
قرائت معوذتین بعد از هر نمازی: ﴿قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ١﴾ [الفلق: ۱]. و ﴿قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ١﴾ [الناس: ۱].[۳]
تلاوت آیت الکرسی بعد از هر نمازی. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: «مَنْ قَرَأَ آیَهَ الْکُرْسِیِّ فِی دُبُرِ کُلِّ صَلَاهٍ مَکْتُوبَهٍ لَمْ یَمْنَعْهُ مِنْ دُخُولِ الْجَنَّهِ إِلَّا أَنْ یَمُوتَ»[۴]: «هرکس آیت الکرسی را بعد از هر نماز فرض بخواند؛ جز مرگ، چیزی مانع ورود او به بهشت نخواهد بود».
﴿ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ٱلۡحَیُّ ٱلۡقَیُّومُۚ لَا تَأۡخُذُهُۥ سِنَهٞ وَلَا نَوۡمٞۚ لَّهُۥ مَا فِی ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِی ٱلۡأَرۡضِۗ مَن ذَا ٱلَّذِی یَشۡفَعُ عِندَهُۥٓ إِلَّا بِإِذۡنِهِۦۚ یَعۡلَمُ مَا بَیۡنَ أَیۡدِیهِمۡ وَمَا خَلۡفَهُمۡۖ وَلَا یُحِیطُونَ بِشَیۡءٖ مِّنۡ عِلۡمِهِۦٓ إِلَّا بِمَا شَآءَۚ وَسِعَ کُرۡسِیُّهُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَۖ وَلَا یَُٔودُهُۥ حِفۡظُهُمَاۚ وَهُوَ ٱلۡعَلِیُّ ٱلۡعَظِیمُ٢۵۵﴾ [البقره: ۲۵۵]. «الله [معبودِ راستین است؛] هیچ معبودی [بهحق] جز او نیست؛ زندۀ پاینده [و قائم به ذات] است؛ نه خوابی سبک او را فرا میگیرد و نه خوابی سنگین؛ آنچه در آسمانها و زمین است، از آنِ اوست. کیست که نزد او جز به فرمانش شفاعت کند؟ گذشته و آیندۀ آنان [= بندگان] را میداند و [آنان] به چیزی از علم او احاطه [و آگاهی] نمییابند، مگر آنچه خود بخواهد. کرسیِ او آسمانها و زمین را در بر گرفته است و نگهداشتنِ آنها بر او [سنگین و] دشوار نیست و او بلندمرتبه [و] بزرگ است».
[۱]– صحیح؛ ترمذی حدیث شماره ۳۴۱۰ و نسایی حدیث شماره ۱۳۴۸
[۲]– حسن؛ ابوداود حدیث شماره ۱۵۰۱ و ترمذی حدیث شماره ۳۵۸۳
[۳]– صحیح؛ ابوداود حدیث شماره ۱۵۲۳ و ترمذی حدیث شماره ۲۹۰۳
[۴]– صحیح؛ نسایی در السنن الکبری حدیث شماره ۹۹۲۸ و طبرانی در المعجم الکبیر ۸/۱۱۴