سلفیت و حزب­گرایی

سلفی ها معتقدند که حزب گرایی دردی بزرگ و شری فراگیر و وبال و پایان غم انگیزی برای طرفداران آن در دنیا و آخرت می باشد. حزب گرایی جامعه ی یکپارچه را پراکنده می کند بلکه یک خانواده را از هم جدا و گروه گروه می کند و این از جمله اعمال مشرکان است؛ الله متعال در مورد آن هشدار داده و می فرماید: «وَلا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکِینَ * مِنَ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعاً کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ»: «و از مشرکان نباشید. از کسانی‌که دین خود را پاره پاره کردند و فرقه فرقه شدند و هر گروهی به آنچه نزد خود دارند، خوشحالند.» (روم: ۳۱-۳۲)

و نیز می فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعاً لَسْتَ مِنْهُمْ فِی شَیْءٍ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُمْ بِمَا کَانُوا یَفْعَلُونَ»: «به راستی کسانی‌که آیین خود را پراکنده ساختند و دسته دسته شدند، تو را با آنان هیچ گونه کاری نیست، کار آن‌ها تنها با الله است، سپس آن‌ها را از آنچه انجام می‌دادند، آگاه می‌سازد.» (الأنعام: ۱۵۹)

اما احزاب و گروه ها و فرقه هایی که امروزه فعالیت می کنند، دین اسلام آنها را تایید نمی کند بلکه به شدت از آنها نهی می کند و در واقع این حزب گرایی از کید و مکر و نیرنگ شیاطین از هر دو نوع جن و انس آن نسبت به این امت می باشد؛ اما اصل و اساس، اتفاق بر عقیده توحید و منهج اسلام و دین واحد و امت واحده می باشد. الله متعال می فرماید: «إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّهً وَاحِدَهً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُونِ»: «بی‌تردید این است آیین شما که آیینی یگانه است، و من پروردگار شما هستم، پس مرا پرستش کنید.» (الانبیاء: ۹۲)

و می فرماید: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعاً وَلا تَفَرَّقُوا»: «و همگی به ریسمان الله (= قرآن و اسلام) چنگ زنید و پراکنده نشوید.» (آل عمران: ۱۰۳)

شیخ بکر ابوزید می گوید: «ایجاد هر حزبی در اسلام که در امری کلی یا در جزئیات با آن مخالف باشد، جایز نیست؛ و از نتایج آن عدم جواز پیوستن به آن و نیز رها کردن همه این فرقه ها می باشد؛ در نتیجه پیوستن و همراهی با هر پرچم و گروهی که به هر وجهی با پرچم توحید مخالف است، جایز نیست. و پناه می  بریم به خدا از اینکه دعوت بر مبنای سنن اسلام چتر و سایبانی قرار گیرد که در زیر آن اهل بدعت فعالیت کنند و از بدعت و هوی و هوس آنها به خاطر دعوت چشم پوشی گردد.» (حکم الانتماء ۱۵۳)