سلفی ها سالم ترین مردم در گرفتار شدن به دام بدعت می باشند و در میان آنها شرک با انواع آن نمی باشد اما در مورد گناهان و معاصی باید گفت که برخی از سلفی ها دچار آن می شوند جز اینکه این مساله در میان آنها نسبت به دیگران اندک است.
اینکه گاهی کسی در مساله ای دچار اشتباه می شود یا اینکه مرتکب گناهی می-شود بر وی اصطلاح مبتدع اطلاق نمی شود بلکه گنه کار یا فاسق خوانده می شود و چون انسانی از روی جهل یا تاویل مرتکب بدعتی شود در اینصورت به بدعتی گرفتار امده و در آن افتاده است و در این صورت اصطلاح مبتدع را بر وی اطلاق نمی کنیم.
اما کسی که عمدا در دین الله متعال بدعت ایجاد می کند و حجت بر وی اقامه شده و شبهه وی زایل و پاسخ داده شده است اما با این همه بر بدعت خود اصرار می-کند و بدعت بر وی غلبه کرده و چیره شده است، چنین شخصی از اهل بدعت است.
شیخ صالح فوزان حفظه الله می گوید: «اگر کسی به خاطر تاویل (نادرست) دچار اشتباه شود، چون تاویل شبهه ای است که حکم مبتدع بودن را از وی زایل و دور می-گرداند و چون گمان برده تاویل وی جایز است یا از کسی تقلید کرده که گمان داشته وی بر حق است، در مورد چنین شخصی گفته می شود: دچار اشتباه شده است یا دچار مخالفت شده است. و در مورد وی گفته نمی شود: او مبتدع است..
و دوری کردن از مبتدع جایز نیست مگر به دو نیت:
۱- یا برای ادب شدن مبتدع و دست کشیدن امثال وی از بدعت او
۲- یا ترس از ضرر و فتنه در اثر همنشینی با وی
شیخ الاسلام ابن تیمیه می گوید: «اگر با دوری کردن، مبتدع و غیر او از بدعت دست نمی کشند، بلکه این دوری سبب افزایش شر می شود و دوری کننده ضعیف است و مفاسد این دوری بر مصالح آن می چربد، در این صورت دوری کردن جایز نیست بلکه در مواردی نزدیک شدن به برخی از مردم سودمندتر از دوری از آنها می باشد و بر این اساس است که رسول الله با برخی مدارا می کرد و برخی را ترک می گفت.
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین