سلفیت همگام با علم و علما

ابن قیم رحمه الله در مورد علما می گوید: «آنها فقهای اسلام هستند؛ کسانی که فتاوی بر مبنای اقوال آنها در میان مردم منتشر است؛ وجه تمایز آنها استنباط احکام و توجه ویژه آنها به ثبت قواعد حلال و حرام است.»

از جمله ویژگی هایی که عالم با آن شناخته می شود گواهی دادن مشایخ و اساتید وی به علم او می باشد. و این از جمله عادات علمای مسلمین از سلف این امت و پیروان نیکوی آنها بوده که علوم خود را، این میراث گران بها را به شاگردان شان منتقل می کردند؛ شاگردانی که پس از آنها جایگزین ایشان می شدند و سکان امت و امامت در امت را به عهده می گرفتند. اما این جایگاه را به عهده نمی گرفتند تا اینکه تایید علمی مشایخ و اساتید خود را دریافت  کرده و به آنها اجازه داده می شد تا به فتوا و تدریس بپردازند؛ و از چنین کسانی است که علم آموخته می شود. علم فقط از کتاب ها گرفته نمی شود بلکه اکتفا به کسب و دریافت علم از کتاب ها، مصیبت و بلایی (جدید) است همچون اجتماع جوانان و دانشجویان برای آموختن و خواندن بدون درس گرفتن از شیخ و استاد؛

سلفی ها علمای خود را دوست دارند و به آنها احترام گذاشته و ادب را در برار آنها رعایت کرده و از آنها دفاع می کنند و البته نسبت به آنها حسن ظن داشته و از آنها علم و دانش می آموزند و خوبی های شان را انتشار می دهند اما این مساله را نیز در نظر دارند که آنها  معصوم نیستند بلکه به طور کلی اشتباه و فراموشی را بر آنها جایز می دانند اما این مساله از ارزش و جایگاه آنها نمی کاهد و باعث عدم دریافت علم از آنها نمی شود.