سلفی ها با اقتدا به صحابه از فتوا دادن (عجولانه و بدون علم) دوری می کنند چراکه خطر سخن گفتن از سوی خداوند و نیز نسبت دادن چیزی به الله متعال را می-دانند لذا برای سالم ماندن از این خطر و ترس از نسبت دادن سخنی به خداوند بدون علم، از فتوا دادن پرهیز می کنند.
سلفیت و اجتهاد:
اجتهاد نعمتی از نعمت های خداوند به مسلمانان است و راه آسانی است که به وسیله آن حکم شرعی را در مسایل جدید تبیین می کنند، مسایلی که در مورد آنها هیچ نصی از کتاب و سنت وجود ندارد؛ در چنین مواردی عالم با اجتهاد خود در مساله جدید حکم می کند. باب اجتهاد همچنان باز است و باز خواهد بود برای کسی که خداوند او را با سخن پیامبرش خوشحال می کند که می فرماید: «إن الله یبعث لهذه الأمه على رأس کل مائه سنه من یجدد لها دینها» : «الله متعال برای این امت در راس هر صد سال کسی را مبعوث می کند که دینش را تجدید می کند.»
سلفیت و تقلید:
مذهب امامی از ائمه سلف یا دیدگاه وی، به عنوان دین امت و نیز مذهب امت شمرده نمی شود مگر اینکه دلیلی از کتاب و سنت یا اجماع متیقن بر آن اقامه شده باشد.
ابن قیم رحمه الله می گوید: «فتوا دادن بر مبنای تقلید جایز نیست چرا که تقلید علم نیست؛ و فتوا دادن بدون علم حرام است. و خلافی در بین علما نیست که تقلید علم نیست و بر مقلد اسم عالم اطلاق نمی شود.».
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین