سلسله ی وصیت های نبوی (۴۱)

اعمالی را انجام بده که دوست داری دیگران در غیابت از تو به خوبی یاد کنند.

از سیدنا حَرْمَلَه العَنْبَری رضی الله عنه روایت است که می گوید: نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم آمدم وگفتم: یا رسول الله مرا وصیت کن، فرمود:

” اتق الله، وإذا کنت فی مجلس فقُمْتَ منه فسمعتَهم یقولون ما یعجبُک فَأْته، وإذا سمعتَهم یقولون ما تَکْرَه فاترُکه “.

از الله بترس، و هرگاه در مجلسی بودی و سپس از آن مجلس برخاستی، و شنیدی که اهل آن مجلس در غیاب تو) چیزهایی می گویند که از آن خوشت می آید، پس آن اعمال را انجام بده، و اگر شنیدی که چیزهایی می گویند که برای تو خوشایند نیست، پس آن را ترک کن.

(روایت احمد – حسن).

و در روایتی دیگر: ” وانظر ما یُعْجِب أذنک أن یقولَ لک القوم إذا قمتَ مِن عندهم فَأْتِه، وانظر الذی تَکره أن یقول لک القوم إذا قمتَ من عندهم فاجتنبه. فلما رجعت تَفَکَّرْتُ، فإذا هما لم یَدَعَا شیئًا “، و ببین آنچه را که پس از برخاستنت از آن مجلس دوست داری که اهل آن مجلس درباره ی تو بگویند، آن را انجام بده، و آنچه را که دوست نداری پس از برخاستنت از آن مجلس درباره ی تو بگویند، از آن بپرهیز.

حرمله می گوید: وقتی برگشتم در این سخن او تفکر نمودم، و متوجه شدم که این دو وصیت (همه چیز را در خود جمع کرده) و چیزی را رها نکرده اند. (روایت بخاری در الأدب المفرد).