سلسله ی وصایای پیامبر صلی الله وعلیه و آله و اصحابه وسلم

همانا خداوند آتش دوزخ را بر کسی که کلمه «لا إله إلا الله» را به خاطر خشنودی خدا بر زبان بیاورد، حرام ساخته است.   ﴿صحیح بخاری﴾

شرح حدیث:
لا إله الا الله، نفی معبودان باطل و اقرار به یگانگی حق تعالی برای پرستش و بزرگترین ذکر خدا به شمار می‌رود.
هیچ معبود به حقی، جز خدا وجود ندارد.

هرکس با نیتِ صادق، این کلمات را بر زبان بیاورد، وارد اسلام شده، مسلمان نامیده می‌شود. او قبلاً کافر بود اکنون مسلمان است. قبلاً دشمن الله تعالی بود؛ ولی اکنون حبیب خدا گشته است.

هیچ کلمه‌ای در ترازوی حسنات انسان، از کلمه ی لا إله الا الله سنگین‌تر نخواهد بود.

تمام پیامبران الله سبحانه و تعالی، کلمه ی لا إله الا الله را به عنوان اولین پیام آسمانی برای امت‌های خویش به ارمغان آورده، چنین گفته‌اند:

«قُولُوا: لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ تُفْلِحُوا».

لا إله الا الله بگویید تا رستگار شوید.

یقیناً رستگاری سایر انسان‌ها و جن‌ها در هردو جهان، مرهون کلمه است.

بنابراین، الله سبحانه و تعالی، آتش دوزخ را بر کسی که از صدق دل، آن را به زبان بیاورد، حرام قرار داده است.

کسی که راهی جهت فراگیری علم در پیش گیرد، خداوند برایش راهی به سوی بهشت هموار می‌سازد.  ﴿صحیح مسلم﴾.

شرح حدیث:
علم، چراغ روشنی است که انسان در پرتو آن خود را و هم ‌چنین خدای خویش را خواهد شناخت؛ چنان‌که الله تعالی می‌فرماید:

﴿إِنَّمَا یَخۡشَى ٱللَّهَ مِنۡ عِبَادِهِ ٱلۡعُلَمَٰٓؤُاْۗ﴾ ﴿فاطر ۲۸﴾.
«از میان بندگان، عالمان از خدا می‌ترسند».

هرکسی که خداوند برایش خیری بخواهد، فهم و دانش دین نصیبش می‌کند. ﴿متفق علیه﴾

شرح حدیث:
این حدیث بیانگر بزرگترین فضایل نسبت به علم و علما می‌باشد.

علم نافع نشان سعادت انسان در دنیا و آخرت است. و کسانی که از علم دین بهرمند شده‌اند، خداوند برای آنان خیر بزرگی در نظر گرفته است.
مراد از فقه دین، دانستن اصول ایمان و عبادت و احکام است.

طبیعی است که هیچ نعمتی از داشتن علم دین بالاتر نیست.

عالم دین در واقع بزرگترین سرمایه و بیشترین گنجینه‌های جهان را در اختیار دارد؛ ولی نباید فراموش کرد که ارزش علم در عمل و ارزش عمل در اخلاص نهفته است.

علما باید توجه داشته باشند که مردم چشم به آنها دوخته‌اند و آنان را انسان‌هایی برگزیده و جانشینان پیامبر می‌دانند؛ پس می‌طلبد که علما در گفتار و رفتار برای دیگران الگو باشند.

انسان در قیامت با کسی حشر می‌گردد که با او محبت داشته است. ﴿متفق علیه﴾

شرح حدیث:
انسان با هرکسی همنشین باشد، کم کم با او صمیمی شده و از او تأثیر می‌پذیرد.

اگر با انسان‌های ناباب آمد و شد داشته و با آنان دوستی نماید، طبعاً از آنها به حساب می ‌آید.

همان ‌طور که اگر با نیکان و انسان‌های شایسته سر و کار داشته و مجالست کند، از زمره آنان به حساب می‌رود.

بدون تردید همنشینی، نقش سرنوشت‌سازی دارد، به همین سبب الله سبحانه و تعالی دستور داده با راستگویان و انسان‌های نیک خصلت بنشینیم، تا راستگویی و صلاح آنان در ما اثر نماید.

یکی از خصوصیات رسول اکرم صلی الله و علیه و آله و اصحابه وسلم این بود که با مساکین و مستضعفان می‌نشست و احوال آنان را جویا می‌شد و پیروانش را نیز به مجالست و هم‌نشینی با مستمندان و مساکین امر می‌کرد؛ زیرا هم‌نشینی با مستضعفان ضمن دلجویی آنان، به انسان درس تواضع و فروتنی می‌آموزد؛ چنان‌که از هم‌نشینی با مستکبران و زورگویان، در انسان احساس کبر و غرور به وجود می‌آید.

چه بسا انسان‌ های سالم که در اثر رفاقت و هم‌نشینی با دوستان ناباب گرفتار اعتیاد شده و یا سرشان بالای دار رفته است.
از این‌رو رسول کریم صلی الله و علیه و سلم فرمودند:

﴿انسان با هرکسی که محبت داشته باشد، روز قیامت با او در کنار او، حشر می‌شود﴾.