وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
به همسرش آموزش می داد از شر پناه ببرد:
از عایشه رضی الله عنها روایت است که گفت:
«أَخَذَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ بِیَدِی ثُمَّ أَشَارَ إِلَى الْقَمَرِ فَقَالَ: یَا عَائِشَهُ اسْتَعِیذِی بِاللَّهِ مِنْ شَرِّ هَذَا فَإِنَّ هَذَا هُوَ الْغَاسِقُ إِذَا وَقَبَ»[ترمذی: ۳۲۸۸؛ وصحیح الجامع: ۷۹۱۶].
(رسول الله صلی الله علیه وسلم دستم را گفت سپس به ماه اشاره نمود و فرمود: ای عایشه از شر این به الله پناه ببر، زیرا این همان تاریکی شب است که همه جا را فرا می گیرد).
ا لغاسق: همان تاریکی است، إذا وقب: زمانی که فرا گیرد، «بیشتر مفسرین غاسق را شب می دانند».
دستور داد که از شب پناه ببرد؛ زیرا آفت ها و بلاها در شب منتشر می شوند.
اینکه غاسق شب است هیچ تعارضی با حدیث ندارد که آن را ماه معرفی می کند، زیرا ماه نشانه و آیه شب است، و ماه هیچ برتری ندارد مگر در شب .
از حدیث برداشت می شود: که رسول الله –صلی الله علیه وسلم- به تعلیم همسرش اهمیت می داد، که دستش را گرفت، سپس به آنچه می خواست اشاره کرد، سپس او را به کاری فرمان دارد، و سبب آن را نیز بیان کرد.
اذکار مفید مانند اذکار صبح و شام به آنان آموزش می داد:
از جویریه رضی الله عنها روایت است که:
«أَنَّ النَّبِىَّ صلى الله علیه وسلم خَرَجَ مِنْ عِنْدِهَا بُکْرَهً حِینَ صَلَّى الصُّبْحَ، ثُمَّ رَجَعَ بَعْدَ أَنْ أَضْحَى وَهِىَ جَالِسَهٌ فَقَالَ: «مَا زِلْتِ عَلَى الْحَالِ الَّتِى فَارَقْتُکِ عَلَیْهَا»، قَالَتْ نَعَمْ، فقَالَ: «لَقَدْ قُلْتُ بَعْدَکِ أَرْبَعَ کَلِمَاتٍ ثَلاَثَ مَرَّاتٍ لَوْ وُزِنَتْ بِمَا قُلْتِ مُنْذُ الْیَوْمِ لَوَزَنَتْهُنَّ: سُبْحَانَ اللَّهِ وَبِحَمْدِهِ عَدَدَ خَلْقِهِ وَرِضَا نَفْسِهِ وَزِنَهَ عَرْشِهِ وَمِدَادَ کَلِمَاتِهِ» [مسلم: ۲۷۲۶].
(پیامبر صلی الله علیه وسلم بعد از اینکه نماز صبح را خوانده بود از نزد او بیرون رفت، و بعد از وقت ضحی بازگشت، در حالی که هنوز او (در محل نمازش) نشسته بود، فرمود: همچنان بر همان حالی که تو را ترک کردم نشسته ای؟ گفت: بلهف فرمود: بعد از اینکه تو را ترک کردم چهار کلمه را سه بار گفتم که اگر با آنچه امروز از صبح گفته ای مقایسه شود برابری می کند: سُبْحَانَ اللَّهِ وَبِحَمْدِهِ عَدَدَ خَلْقِهِ وَرِضَا نَفْسِهِ وَزِنَهَ عَرْشِهِ وَمِدَادَ کَلِمَاتِهِ، الله متعال پاک و منزه است و من به ستایش او مشغولم به تعداد مخلوقاتش و به آنچه او را خوشنود می کند، و به اندازه ی وزن عرش و به اندازه مرکب کلمات او).
یعنی: اگر آن چهار جمله که سه بار گفته ام، با آن اذکاری تو از اول روز گفته ای مقایسه شود؛ برابری می کند .
ممکن است برخی از اذکار به نسبت دیگری فضیلت بیشتری داشته باشد و آن هم بخاطر عمومیت و شمولیتی که دارند، و مشتمل بر تمامی اوصاف ذاتی و فعلی است، پس ذکر کم از این نوع بهتر از ذکر زیاد از نوع دیگر است .
او را راهنمایی کرد تا برایش تخفیف داده باشد و بدون خستگی ثواب بیشتری کسب کند.