وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
در اوایل محرم سال‌های چهارم هجری، سفیان بن خالد از قبیلۀ لحیان (که در منطقه کوهستانی «فید» در محل «قطن» زندگی می‌کردند) خود را برای حمله به مدینه منوره آماده کرد. وقتی رسول اکرم صلی الله علیه و سلم مطلع گردید، حضرت ابوسلمه را با یکصد و پنجاه نفر از مهاجرین و انصار به آن سو فرستاد. سفیان از این خبر آگاه گشت و از تصمیم خود منصرف شد([۱]).
بار دیگر در همان ماه و سال سفیان بن خالد لحیانی قصد حمله به مدینه کرد. برای مبارزه با او رسول اکرم صلی الله علیه و سلم عبدالله ابن انیس رضی الله عنه را فرستاد، وی با حیله‌های ظریفی موفق شد تا سفیان را به قتل برساند([۲]).
[۱]– ابن سعد ۲/ ۳۵ اصل عبارت چنین است: «أَنَّهُ بَلَغَ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّـهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ أن طلیحه وسلمه ابنی خویلد قد سارا فِی قومهما ومن أطاعهما یدعوانهم إلى حرب رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ».
[۲]– طبقات ابن سعد /۳۶ عبارت آن چنین است: «وذلک أنه بلغ رسول الله صلی الله علیه و سلم أن سفیان بن خالد الهذلى قد جمع الجموع لرسول الله صلی الله علیه و سلم».