اهل سنت میگویند نعیم و عذاب قبر به علت این گفته خداوند در مورد آل فرعون وجود داشته و ثابت است
{ٱلنَّارُ یُعۡرَضُونَ عَلَیۡهَا غُدُوّٗا وَعَشِیّٗاۚ وَیَوۡمَ تَقُومُ ٱلسَّاعَهُ أَدۡخِلُوٓاْ ءَالَ فِرۡعَوۡنَ أَشَدَّ ٱلۡعَذَابِ} [غافر: ۴۶].
(معنی): «آنان صبح و شام بر آتش عرضه میشوند، و هنگام قیام ساعت آنان را به شدیدترین عذاب وارد کنید».
و همچنین این قول خداوند در مورد مومنین:
{إِنَّ ٱلَّذِینَ قَالُواْ رَبُّنَا ٱللَّهُ ثُمَّ ٱسۡتَقَٰمُواْ تَتَنَزَّلُ عَلَیۡهِمُ ٱلۡمَلَٰٓیِٔکَهُ أَلَّا تَخَافُواْ وَلَا تَحۡزَنُواْ وَأَبۡشِرُواْ بِٱلۡجَنَّهِ ٱلَّتِی کُنتُمۡ تُوعَدُونَ} [فصلت:۳۰].
(معنی): «کسانی که گفتند پروردگار ما الله است و در راه آن استقامت کردند، ملایٔکه بر آنان نزول یافته و میگویند که مترسید و غمگین مشوید و مسرور باشید به بهشتی که به شما وعده داده شده بود»
و از اقوال رسول در مورد عذاب و نعیم قبر این سخن حضرت در مورد کافر است که هنگامی که در قبر از او سوال میشود، او جواب میدهد، آنگاه منادیی از آسمان ندا میدهد که:
«کَذَبَ عَبدی فَأَفْرِشُوهُ مِنَ النَّارِ وَافْتَحُوا لَهُ بَابًا إِلَى النَّارِ».
(معنی): «بنده من دروغ گفت، پس بر او از آتش فرش کنید، و بر او دری به سوی آتش بگشایید».
و همچنین قول او در مورد مومن که هنگامی که در قبر از او سوال میشود و او پاسخ میدهد، منادیی از آسمان ندا در میدهد که:
«صَدَقَ عَبْدِى فَأَفْرِشُوهُ مِنَ الْجَنَّهِ وَافْتَحُوا لَهُ بَابًا إِلَى الْجَنَّهِ».
(معنی): «بنده من به صدق سخن گفت، پس برای او از بهشت فرش کنید، و برای او دری به سوی بهشت بگشایید».
و عذاب و نعیم فقط برای روح است و در بعضی از احیان روح به بدن متصل میشود.
و عذاب بر کافرین مستمر بوده، اما مومنان
به حسب گناهانشان عذاب میکشند.
و نعیم قبر فقط برای مومنین است،
و این گونه که ظاهر است، این نعیم استمرار دارد.
چگونه میان آنچه در مورد توسعه قبر بر مومن، و تنگ شدن آن بر کافر ثابت شده است،
و این مسیٔله که اگر قبر را بگشاییم آن را به همان حالت اول خود خواهیم یافت، میتوان جمع بندی نمود؟
این موافقت از دو وجه است:
تصدیق آنچه در کتاب و سنت آمده است واجب بوده، و ایمان به آن حتی اگر عقول و حواس ما نتواند آن را درک کند، ضروری است.
چون شرع هیچ گاه با عقل معارضه و مخالفتی ندارد، چه رسد در مورد اموری که عقل هرگز در آن مجالی ندارد.
احوال قبر امری از امور آخرت میباشد،
و حکمت خداوند بر این مقتضی بوده است که جهت امتحان مردم آن را از حواس و عقول خلق پنهان کند. و هرگز جایز نیست که این احوال را به احوال دنیا مقایسه نمود. چون میان دنیا و آخرت فرق بسیار است.