سخنی که از دهانت خارج می‌شود ممکن است او را به مقام رضوان الهی یا نهایت خشم و غضبش برساند

«إِنَّ الرَّجُلَ لَیَتَکَلَّمُ بِالْکَلْمَهِ مِنْ رِضْوَانِ اللهِ. مَا کَانَ یَظُنُّ أَنْ تَبْلُغَ مَا بَلَغَتْ. یَکْتُبُ اللهُ لَهُ بِهَا رِضْوَانَهُ إِلَى یَوْمِ یَلْقَاهُ وَإِنَّ الرَّجُلَ لَیَتَکَلَّمُ بِالْکَلِمَهِ مِنْ سَخَطِ اللهِ مَا کَانَ یَظُنُّ أَنْ یَبْلُغَ مَا بَلَغَتْ. یَکْتُبُ اللهُ لَهُ بِهَا سَخَطَهُ إِلَى یَوْمِ القیامه».^[۱]

«شخص سخنی بر زبان می‌آورد که موجب رضایت و خشنودی خداوند است و گمان نمی‌کرد که بدان جا که رسیده برسد و خداوند به خاطر آن، خشنودی‌اش را تا روز دیدار با او برایش ثبت می‌کند و شخص سخنی بر زبان می‌آورد که موجب خشم خداوند می‌شود و گمان نمی‌کرد که بدان درجه از خشم خدا برسد و خداوند به خاطر آن تا روز قیامت خشمش را برای او ثبت می‌کند».

[۱]– مالک، ۱۵۶۲٫

آلبانی در السلسله الصحیحه (۸۸۸) می‌گوید صحیح است.