عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ قَالَ: کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ یُؤْتَى بِالتَّمْرِ عِنْدَ صِرَامِ النَّخْلِ، فَیَجِیءُ هَذَا بِتَمْرِهِ، وَهَذَا مِنْ تَمْرِهِ، حَتَّى یَصِیرَ عِنْدَهُ کَوْمًا مِنْ تَمْرٍ، فَجَعَلَ الْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ رَضِی اللَّه عَنْهمَا یَلْعَبَانِ بِذَلِکَ التَّمْرِ، فَأَخَذَ أَحَدُهُمَا تَمْرَهً فَجَعَلَهَا فِی فِیهِ، فَنَظَرَ إِلَیْهِ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ فَأَخْرَجَهَا مِنْ فِیهِ، فَقَالَ: «أَمَا عَلِمْتَ أَنَّ آلَ مُحَمَّدٍ ﷺ لا یَأْکُلُونَ الصَّدَقَهَ». (بخارى: ۱۴۸۵)
ترجمه: ابوهریره می گوید: هر شخص، هنگام برداشت محصول خرما، زکات آن را نزد رسول الله ﷺ می آورد. بطوریکه نزد ایشان، خرمنی از خرما بوجود می آمد. و حسن و حسین رضی الله عنهما با خرماها بازی می کردند. روزی، یکی از آنها، خرمایی برداشت و در دهان خود نهاد. رسول الله ﷺ متوجه شد. آن را از دهانش بیرون آورد و فرمود: «مگر نمیدانی که آل محمد، صدقه نمی خورند»؟