روش‌های تحمل حدیث (۳)

۳- اجازه؛ بدین معنا که شیخ اازه می‌دهد تا از او حدیث روایت شد، حال چه به راوی اجازه دهد که حدیث را بنویسد و یا لفظاً روایت نماید^[۱].

[۱]– از جمله صیغه‌های ادای حدیث از طریق اجازه عبارتند از الفاظ: «أجازنی» و «أجاز لی فلان» و «حدثنا إجازه» یا لفظ «أنبأنی» که نزد متأخرین شایع است.

و اجازه بنا به رعایت شرایطی صحیح است، اما حتی با وجود رعایت آن شرایط، روایت حدیث از طریق اجازه همسان روش «قرائت» و «سماع» نیست، بلکه روش «اجازه» در بین درجات تحمل حدیث در مرتبه‌‌ی سوم و بعد از سماع و قرائت است. (تدریب الراوی، ص۱۳۸ – علوم الحدیث؛ دکتر صبحی صالح، ص۷۵).