روزه در سفر

عنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و سلم خَرَجَ عَامَ الْفَتْحِ إِلَى مَکَّهَ فِی رَمَضَانَ، فَصَامَ حَتَّى بَلَغَ کُرَاعَ الْغَمِیمِ، فَصَامَ النَّاسُ، ثُمَّ دَعَا بِقَدَحٍ مِنْ مَاءٍ فَرَفَعَهُ حَتَّى نَظَرَ النَّاسُ إِلَیْهِ، ثُمَّ شَرِبَ، فَقِیلَ لَهُ بَعْدَ ذَلِکَ: إِنَّ بَعْضَ النَّاسِ قَدْ صَامَ، فَقَالَ: «أُولَئِکَ الْعُصَاهُ، أُولَئِکَ الْعُصَاهُ». (مسلم/۱۱۱۴)

ترجمه: جابر بن عبدالله  می‌گوید: رسول الله صلی الله علیه و سلم سال فتح مکه در ماه مبارک رمضان، بسوی مکه حرکت کرد. رسول مکرّم صلی الله علیه و سلم تا هنگام رسیدن به کُراع الغمیم روزه داشت و مردم نیز روزه بودند. آنگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم لیوانی آب، طلب کرد و آنرا بلند نمود طوری که مردم دیدند و سپس آنرا نوشید. بعد از آن، به رسول الله صلی الله علیه و سلم گفتند: بعضی از مردم، همچنان روزه‌اند. فرمود: «آنان، نافرمان‌اند؛ آنان، نافرمان‌اند».