رضایت و خشنودی خداوند نسبت به کسی که در راه او جهاد می‌کند

ابوداود، باب: [الرجل یشتری نفسه]

۱۹۲- «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ رضی الله عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم: عَجِبَ رَبُّنَا جل جلاله غَزَا فِی سَبِیلِ اللَّهِ، فَانْهَزَمَ، فَعَلِمَ مَا عَلَیْهِ فَرَجَعَ حَتَّى أُهَرِیقَ دَمُهُ، فَیَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى لِمَلَائِکَتِهِ: انْظُرُوا إِلَى عَبْدِی رَجَعَ رَغْبَهً فِیمَا عِنْدِی، وَشَفَقَهً مِمَّا عِنْدِی، حَتَّى أُهَرِیقَ دَمُهُ».

192. «از عبدالله بن مسعود رضی الله عنه روایت شده است که گفت: پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمودند: پروردگارم راضی و خشنود می‌شود از کسی که در راه خدا جهاد می‌کند، پس در میدان جنگ شکست می‌خورد و فرار می‌کند، اما می‌داند که کار درستی نمی‌کند و وظیفه و حالت خود را به یاد می‌آورد، پس پشیمان می‌شود و برمی‌گردد و جهاد می‌کند تا این که خونش ریخته می‌شود، آنگاه خداوند متعال به فرشتگان می‌فرماید: به بنده‌ام بنگرید که چگونه با عشق و علاقه نسبت به کسب آنچه نزد من است [و آن را به مجاهد واقعی وعده داده‌ام] و ترس از عذاب و وعده‌هایی که نسبت به فراریان در میدان جنگ داده‌ام، برگشت [و جهاد کرد] تا این که خونش ریخته شد (شهید شد)».