وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
باید به قضاء و قدر راضی بود زیراکه این رضایت مکمل و پایان بخش رضایت به ربوبیت پروردگار است، بر هر مؤمنی لازم است که به تقدیر و قضای خداوند راضی باشد، زیرا هر فعل و قضای خداوند سرتاسر خیر و عدالت و حکمت است، کسی که مطمئن باشد که آنچه به اورسیده نمی توانسته نرسد و آنچه که به او نرسیده نمی توانسته برسد. قلبش از شک، حیرت و سرگردانی پاک می ماند و زندگی اش از گرفتگی و آشفتگی در امان خواهد بود، بنابر این هر چه از دست بدهد اورا غمگین نمی کند، و برای آینده اش نگران و پریشان نمی شود در این صورت اوخوشبخت ترین انسان است و پر آرامش ترین قلب را در سینه دارد.
کسی که یقین داشته باشد که عمرش شمرده شده و روزی اش مشخص است نه ترس از مرگ عمرش را زیاد می کند، و نه بخل بر روزی اش می افزاید؛ همه چیز نوشته شده و تعیین شده است، و هر دشواری و مصیبتی که به او برسد صبر می کندو همواره از گناهانش پوزش و آمرزش می طلبد و به آنچه خداوند برایش مقدر فرموده راضی و خوشنود می گردد، بنابر این از یک سو از پروردگارش فرمانبرداری می کند و از سوی دیگر بر مشکلات و دشواری های زندگی صبر پیشه می کند. لذاخداوند متعال می فرماید:
(مَا أَصَابَ مِنْ مُصِیبَهٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَمَنْ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ یَهْدِ قَلْبَهُ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیم).
«هیچ مصیبتی جز به حکم خدا نمی رسد و کسی که به خدا ایمان آورد (خداوند نیز) دلش را هدایت می کند، و خداوند به همه چیز داناست».
و می فرماید:
(فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنْبِکَ).
«پس شکیبا باش، بی گمان وعده خداوند حق است. و برای گناهت آمرزش بخواه».