از ابو امامه از رسول خدا صلی الله علیه وسلم آمده است که وقتی سفرهاش جمع میشد، میفرمود:
«الْحَمْدُ لِلّهِ حمدًا کَثِرًا طَیبًا مُبَارَکًا فِیهِ غَیرَ مَکْفِی وَلَا مُسْتَغْنًی عَنْهُ رَبَّنا».[۱]
«سپاس و ستایش شایستهی الله است، سپاس و ستایشی فراوان و پاک و برکت یافته، ای پروردگارا ما! (حمد ما را سپاس قرار ده) که به آن کفایت نشود و بینیازی از آن حاصل نیابد».
[۱]– بخاری، ۵۰۳۷٫