یکی از عوامل خوشبختی و سعادت، بدست آوردن دل مردم و جلب محبت و مهربانی آنهاست. ابراهیم÷ گفت: ﴿وَٱجۡعَل لِّی لِسَانَ صِدۡقٖ فِی ٱلۡأٓخِرِینَ ٨۴﴾ [الشعراء: ۸۴] «از من در میان دیگران نام نیکی بگذار». مفسران گفتهاند: یعنی چنان کن که مردم، مرا به خوبی یاد کنند».
خداوند متعال در مورد موسی÷ فرموده است: ﴿وَأَلۡقَیۡتُ عَلَیۡکَ مَحَبَّهٗ مِّنِّی﴾ [طه: ۳۹] «و محبتی از سوی خود بر تو افکندم». یعنی: بدین سان که هر کس، تو را ببیند، بیاختیار تو را دوست بدارد. در حدیث صحیح آمده است: «شما گواهان خدا روی زمین هستید». زبان مردم، قلم حق است. همچنین در حدیث صحیح آمده است که: «جبرئیل در میان اهل آسمان بانگ بر میآورد: خداوند، فلانی را دوست دارد؛ پس شما نیز او را دوست بدارید. آنگاه اهل آسمان او را دوست میدارند و در زمین مورد قبول مردم واقع میگردد».
یکی از زمینههای محبت و دوستی، گشاده رویی، نرم زبانی، خوش اخلاقی و نرم خویی است. نرم خویی، عاملی قوی در جلب محبت مردم میباشد. پیامبر ج میفرماید: «در هر چیزی که نرمی وجود داشته باشد، آن را زیبا میکند و از هر چیزی که نرمیگرفته شود، آن را زشت مینماید». و میفرماید: «هر کس از نرمی محروم شود، از همه خوبیها محروم شده است».
یکی از حکما میگوید: نرمی، این امکان را به مار میدهد که از سوراخ عبور کند. غربیها گفتهاند: عسل را بردار، اما کندو را نشکن. در حدیث صحیح آمده است: «مؤمن، مانند زنبور عسل است؛ خوب و پاک میخورد و از او خوبی و پاکی میتراود و هرگاه بر شاخهای بنشیند، آن را نمیشکند».