اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ، وَتَرْکَ الْمُنْکَرَاتِ، وَحُبَّ الْمَسَاکِینِ، وَأَنْ تَغْفِرَ لِی، وَتَرْحَمَنِی، وَإِذَا أَرَدْتَ فِتْنَهَ قَوْمٍ فَتَوَفَّنِی غَیْرَ مَفْتُونٍ، وَأَسْأَلُکَ حُبَّکَ، وَحُبَّ مَنْ یُحِبُّکَ، وَحُبَّ عَمَلٍ یُقَرِّبُنِی إِلَى حُبِّکَ
———————–
خدایا! انجام نیکیها و ترک نارواییها و دوستی بینوایان را از تو در خواست مینمایم. و از تو میخواهم که مرا ببخشید و به من رحم نمائید و هرگاه اراده ی عذاب و ضلالت قومی را نمودی مرا بدون عذاب و محنت بمیران، عشق و علاقه به تو و حبّ آنکه تو را دوست میدارد و عشق به کرداری که مرا به سوی دوستی تو نزدیک گرداند از تو خواستارم.
أخرجه أحمد بلفظه، ۵/۲۴۳ والترمذی، برقم ۳۲۳۵، بنحوه، وحسنه، وقال: سألت محمد بن إسماعیل – یعنی البخاری – فقال: هذا حدیث حسن صحیح، وفی آخر الحدیث قال صلى الله علیه وسلم: إنها حقٌّ فادرسوها وتعلّموها، والحاکم ۱/۵۲۱، وصححه الألبانی فی صحیح الترمذی، ۳/ ۳۱۸.