در حدیث مداوای عثمان بن أبی عاص نقل شده که پیغمبر(ص) به سینه او زد و گفت : «خارج شو ای دشمن خدا!» و این دلالت بر اعمال خشونت در اثنای تعویذ دارد، ولی شما با نیت شفای بدن و هدایت جنِ نفوذیافته تعویذ می‌کنید، چگونه این دو امر با هم قابل جمع و تلفیق هستند؟

ج : آغاز همین حدیث جواب این سؤال را بیان می‌کند، زیرا عثمان بن ابی عاص به رسول اکرم(ص) گفته بود : در نمازهایم چیزی بر من عارض می‌شود [و حالتی به من دست می‌دهد] که نمی‌دانم چه می‌خوانم، و پیغمبر(ص) فرمودند : این شیطان است [که عارض می‌شود]. در این حالت خاص است که سختگیری می‌نمائیم چون این جن مسلط یک شیطان کافر است زیرا از نماز رویگردان می‌باشد، با این وجود پیمبر(ص) به اخراج او مبادرت ورزید و نه کشتن وی. و این تنها یکی از راههای مداوا بوده و دلیلی ندارد که قاعده‌ای کلی تلقی شود بلکه تدرج در هر کاری لازم است.