درباره‌ی انکار نعمت پروردگار

الله متعال می‌فرماید: ﴿یَعۡرِفُونَ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ ثُمَّ یُنکِرُونَهَا وَأَکۡثَرُهُمُ ٱلۡکَٰفِرُونَ ٨٣﴾ [النحل: ۸۳].
«نعمت الله را می‌شناسند و سپس انکارش می‌کنند و بیشترشان کافرند».

مجاهد در تفسیر این آیه فرموده است: «معنایش این است که کسی بگوید: این، ثروت من است که از پدرانم به ارث برده ‏ام».

عون بن عبدالله می گوید: «مثلاً می‌گویند: اگر فلانی نبود، این‌طور نمی ‌شد».

ابن قتیبه می‌گوید: «(مصداقش، سخن کسانی است که) می‌گویند: این نعمت به سفارش و شفاعت معبودانمان، به ما رسید».

ابوالعباس ابن تیمیه درباره‌ی حدیث زید بن خالد که پیشتر گذشت،می گوید: «در قرآن و سنت، نصوص فراوانی وجود دارد که در آنها الله متعال، کسانی را که نعمت‌هایش را به دیگران نسبت می‌دهند و بدین‌صورت شرک می‌ورزند، نکوهش فرموده است».

برخی از سلف صالح گفته‌اند:
«(نمونه‌اش، سخن کسانی است که به ساحل می‌رسند و) می‌گویند: “هوا خوب بود و ناخدا مهارت داشت”» و سخنانی از این قبیل که بر سر زبان‌ها جاری است.