داوند را از یاد بردند، خدا هم خودشان را از خودشان برد

“نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ”   «خداوند را از یاد بردند، خدا هم خودشان را از خودشان برد».

غفلت، عقوبت و مجازات انسانی است که از خداوند متعال روی می گرداند، چنانکه او را به خودفراموشی دچار می کند و از برکت عمر محرومش می گرداند بدین خاطر روزهای عمرش در حالی سپری می شود که نیکی و خیری پیش نمی فرستد.

شخص با اخلاص، برای حقی که بگوید و بخاطرش مورد انتقاد مردم قرار گیرد پشیمان نمی گردد چرا که بسبب انتقاد مردم چیزی را از دست نمی دهد، چونکه او با خداوند متعال قرارداد بسته و معالمه کرده است، و مردم هم در این قرارداد، طرف او نیستند.

انسانی که ایمان و نیرویش را از خداوند عزوجل دریافت می دارد، جز سخن نیکو و حسن ظن و اخلاق بزرگوارانه و رویگردانی از نادانان چیزی نمی شناسد.

“أَفَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَىٰ قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا”
«آیا درباره قرآن نمی اندیشند یا اینکه بر دلهایی قفلهای ویژه ای زده اند»؟

عدم تدبر در قرآن، علامت اینست که قلب، غرق در گناهان بوده و با قفلهای غفلت بسته شده است.

از این امر به الله متعال پناه می بریم.