وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
او روزی ﺑﺎ اﺑﻬﺖ ﺧﺎص ﺧﻮد ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. (در آن ﻣﻮﻗﻊ رﺋﯿﺲ ﻗﻀﺎت در ﻣﺼﺮ ﺑﻮد) ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻣﺮدی ﯾﻬﻮدی در ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻘﯿﺮی و ﺑﯽﭼﯿﺰی ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد.
ﺷﺨﺺ ﯾﻬﻮدی ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﯾﺴﺖ.
ﭘﺲ اﺑﻦ ﺣﺠﺮ اﯾﺴﺘﺎد. ﺷﺨﺺ ﯾﻬﻮدی ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ:
اﯾﻦ ﻓﺮﻣﻮده ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺗﺎن (صلی الله علیه و سلم): دﻧﯿﺎ، زﻧﺪان ﻣﺆﻣﻦ، و ﺑﻬﺸﺖ ﮐﺎﻓﺮ اﺳﺖ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ و ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﻣﺮا ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻘﯿﺮی و ﺑﯽﭼﯿﺰی ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮم، و ﺗﻮ در ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﯽ؟
اﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﺟﻮاب داد: ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﺑﯿﻨﻮاﺋﯽ ات در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻋﺬاب دردﻧﺎک آﺧﺮت ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎرت اﺳﺖ – اﮔﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﺎﻓﺮی ﺑﻤﯿﺮی – ﻣﺎﻧﻨﺪ آن اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎﺷﯽ.
و ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺑﻬﺖ و ﻧﻌﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ داده – اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا داﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﮔﺮداﻧﺪ – اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ دﻧﯿﻮی در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎی ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎرم اﺳﺖ، زﻧﺪان ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﻮد.
اﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﮔﻔﺖ: آﯾﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ؟
آن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا، ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ. آﻧﮕﺎه ﮐﻠﻤﮥ ﺷﻬﺎدﺗﯿﻦ «أﺷﻬﺪ أن ﻻ إﻟﻪ إﻻ ﷲ وأن محمداﹰ رﺳﻮل ﷲ» را ﺑﺮ زﺑﺎن آورد و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪ.
خوشبختی از خیال تا حقیقت. صـ : ۳۵