وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
شیخ الاسلام ابن تیمه می گوید:
هر کسی سنتی را که تصدیق آن و عمل به آن واجب است ترک کند حتماً به بدعتی مبتلا می شود، و هیچ بدعت گذاری نیست مگر آن که چیزی از سنت را ترک کرده است، و هیچ قومی بدعتی ایجاد نکرده اند؛ مگر اینکه سنی همانند آن را رها کرده اند.
خداوند متعال می فرماید: {فَنَسُوْا حَظًّا مِمَّا ذُکِّروا بِهِ فَأَغْرَیْنا بَیْنَهُمُ العَداوَهَ والبَغْضاءَ} مائده۱۴٫
وقتی بهره ای از آنچه به آن پند داده شده اند را ترک کردند به غیر از آن چنگ زدند آنگاه در میان آنها عدوات و دشمنی پدید آمد.
و می فرماید: {وَمَنْ یَعْشُ عَنْ ذِکْرِ الرَّحْمنِ نُقَیِّـضْ لَهُ شَیْطانًا فَهُوَ لَهُ قَرینٌ} زخرف: ۳۶٫
و هر کس از یاد پروردگار رحمان غافل شود، شیطانی بر او می‌گماریم که همواره همراه اوست
می فرماید: {فَمَنِ اتَّبَعَ هُدایَ فَلاَ یَضِلُّ وَلاَ یَشْقَى وَمَنْ أعْرَضَ عَنْ ذِکْری فَإنَّ لَهُ مَعیشَهً ضّنْکًا وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ القِیامَهِ أعْمَى} طه:۱۲۴٫
و هر کس از یاد من رویگردانی کند، زندگانی تنگی خواهد داشت و روز قیامت او را نابینا حشر می‌کنیم.
و می فرماید: {اتَّبِعوا ما أُنْزِلَ إلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ وَلاَ تَتَّبِعوا مِنْ دونِهِ أوْلِیـــَاءَ قَلیــــــلًا ما تَذَکَّرونَ} اعراف: ۳٫
از آیاتی پیروی کنید که از سوی پروردگارتان به شما نازل شده و به جای او از دوستانِ (باطل) پیروی نکنید. چه اندک پند میگیرید!
پس خداوند به پیروی نمودن از آنچه نازل شده فرمان داده و از اطاعت آنچه با قرآن و سنت مخالف است نهی کرده است،
و مخالف قرآن و سنت پیروی از اولیایی است که بجز الله گرفته می شود، و مردم یا پیرو خدا هستند یا پیرو اولیا،
از این رو می فرماید: {وَیَتَّبِعْ غَیْرَ سَبیلِ المُؤْمِنینَ} نساء:۱۱۵٫
و هر کس پس از آنکه راه هدایت برایش روشن و آشکار شد، با پیامبر مخالفت نماید و راهی غیر از راه مومنان در پیش بگیرد، او را به همان راهی که در پیش گرفته، واگذار می‌کنیم و او را وارد دوزخ می‌گردانیم. و بد جایگاهی است.
علما می گویند: هر کسی از راه مؤمنان پیروی نکند از راه دیگران پیروی کرده است، و از این استدلال کرده اند که اطاعت از راه آنان واجب است، پس هیچ کسی حق ندارد از آنچه همه مؤمنان بر آن اجماع کرده اند بیرون برود.
و هر کسی آنچه بدان امر شده را انجام ندهد به صورتی مرتکب کاری می شود که ممنوع است، و هر کسی مرتکب امر ممنوع شود به انچه فرمان یافته کاملاً عمل نکرده است، پس انسان اگر بعضی از آنچه از آن نهی شده را انجام دهد هرگز نمی تواند به همه اوامری که به آن دستور داده شده عمل کرده باشد، و از جمله امور ممنوعه ترک امری است که به انجام آن امر شده است،
پس همه آنچه او را از انجام واجب باز دارد حرام است، و هر آنچه که واجب بدون آن انجام نمی گیرد باید انجام شود، بنابراین هرگاه کلمه (امر) به طور مطلق ذکر شود شامل نهی هم می شود و اگر مقید به نهی باشد نهی به گونه ای خواهد بود که ذکر شد.
( مجموع الفتاوی ۷/۱۷۳ – ۱۷۴ )