خشم نمودن در سخنرانی و تعلیم هنگامی‌که امر ناخوشایندی مشاهده یا شنیده شود

عَنْ أَبِی مَسْعُودٍ الأَنْصَارِی قَالَ: قَالَ رَجُلٌ یَا رَسُولَ اللَّهِ، لاَ أَکادُ أُدْرِکُ الصَّلاَهَ مِمَّا یطَوِّلُ بِنَا فُلاَنٌ، فَمَا رَأَیتُ النَّبِیَّ صلی الله علیه وسلم فِی مَوْعِظَهٍ أَشَدَّ غَضَبًا مِنْ یوْمِئِذٍ، فَقَالَ: «أَیُّهَا النَّاسُ، إِنَّکُمْ مُنَفِّرُونَ، فَمَنْ صَلَّى بِالنَّاسِ فَلْیُخَفِّفْ، فَإِنَّ فِیهِمُ المَرِیضَ، وَالضَّعِیفَ، وَذَا الحَاجَهِ».[۱]

ابومسعود انصاری روایت می‌کند که شخصی گفت: «ای رسول الله، چون فلان امام نمازش را بسیار طولانی می‌کند، نزدیک است که نماز جماعت را در نیابم. ابومسعود س می‌گوید: رسول الله صلی الله علیه وسلم را در خطابه‌ی آن روز چنان خشمگین دیدم که قبلا او را به آن حال ندیدم. پیامبر ج فرمود: شما مردم را از دین متنفر می‌کنید. آگاه باشید، هرکس امامت مردم را بر عهده دارد، آن را کوتاه بگیرد و طولانی نکند، زیرا در میان نمازگزاران، افراد بیمار، ضعیف و کسانی وجود دارند که کاری فوری خواهند داشت».

[۱] – متفق علیه؛ بخاری حدیث شماره ۹۰ و مسلم حدیث شماره ۴۶۶ با لفظ بخاری