وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
وفات خدیجه و سال اندوه
بعد از بیست و پنج سال زندگی با رسول الله عمر با برکت مادر مومنان به پایان رسید. خدیجه کبری در “ماه رمضان سال دهم بعثت” در حالی که ۶۳ سال داشت وفات کرد. با این که خدیجه پانزده سال از رسول الله بزرگتر بود اما عشق وعلاقه پیامبر به خدیجه غیرقابل توصیف بود تا جایی که ایشان سال وفات خدیجه را سال غم وانوه نامید زیرا در این سال پیامبر دو عزیز و حامی اش را از دست داد:
وفات عمویش ابوطالب که در ابتدای اسلام و در فشارهای شدید مشرکین مکه از رسول الله حمایت و خدمات شایانی برای اسلام کرد.
از دست دادن همسر با وفایش خدیجه که ایشان از همان ابتدای رسالت و نزول وحی و در مشکلات و سختی ها با جان و مال رسول الله را حمایت و یاری کرد.
به همین جهت آن سال، سال سختی برای پیامبر بود به خاطر همین پیامبر آن سال را سال “عام الحزن” یعنی سال اندوه نامیدند.
بانو خدیجه آنقدر برای رسول الله عزیز بود که حتی بعد از وفات شان، رسول الله ایشان را یاد می کردند.
ام المومنین عائشه می گوید: «من خدیجه را ندیده بودم ولى رسول الله بسیار از او یاد مى کرد تا جایی که بعضى اوقات گوسفندى را سر مى برید و گوشت آن را قطعه قطعه مى کرد و براى دوستان خدیجه مى فرستاد و گاهى به رسول الله مى گفتم: مثل اینکه در دنیا زن دیگرى جز خدیجه وجود نداشته است؟ رسول الله مى گفت: خدیجه زن خاصی بود و من از او اولاد داشتم».
کارنامه و مدال های بانو خدیجه
زندگی بانو خدیجه سراسر خیر و برکت بود و ایشان مدال هایی که برای خود کسب کرد بسیار ارزشمند بود:
ایشان اهل بهشت است و در دنیا به او چنین مژده ای داده شد و چه چیز بهتر و بالاتر از این که فردی اهل بهشت باشد.
خدیجه توانست با انتخاب رسول الله و ازدواج کردن با ایشان مدال ام المومنین را از آن خود کند و مادر تمام مومنان شود.
خدیجه توانست مادر جگر گوشه های پیامبر و سبب بقای نسل پیامبر باشد.
ایشان توانست مادر، سرور زنان اهل بهشت فاطمه الزهرا رضی الله عنها و مادربزرگ، سرور جوانان اهل بهشت حسن و حسین رضی الله عنهما و علیهما السلام شود.
خدیجه یک زن فداکار و یکی از شخصیت های مهم و کلیدی در پیش برد اسلام بود که وجود ایشان تاثیرات فراوانی در پیشرفت اسلام داشت.
نویسنده: امید خزاعی