حیا و فضیلت آن و تشویق به آراسته شدن به شرم و آزرم

عن ابن عمر رضی الله عنهما أن رسول الله ﷺ مرّ علی رجلٍ من الأنصار و هو یعظُ أخاهُ فی الحیاءِ، فقال رسول الله ﷺ : دَعْهُ فَإنَّ الْحَیاءَ مِنَ الْإیمانِ. ( متفق علیه) بخاری۶١١٧، مسلم ٣٧

ترجمه:
ابن عمر رضی الله عنهما میگوید : رسول الله ﷺ از کنار یکی از انصار گذشت که برادرش را درباره شرم و حیا پند میداد و میگفت : از شرم و حیای خود کم کن رسول الله ﷺ فرمود: او را بحال خود بگذار، زیرا حیا بخشی از ایمان است.

نکته:

آدمِ باحیا از انجام کارهایی که بر
خلاف کمال و مردانگیست، از مردم شرم میکند و اگر مرتکبِ عمل حرامی شود، نزد الله جل جلاله شرمنده میگردد؛
همچنین به خاطر ترک عملِ واجب، از الله متعال حیا مینماید و
چون کارِ پسندیده ای را ترک کند، از مردم، خجالت می کشد.

نکته٢:

انسان باحیا، سر به راه است و راه درست و مستقیم را میرود؛
نه
سبک راه میرود که سرزنش شود و نه خود را موش مردگی میزند که سزاوار
نکوهش گردد؛
بلکه وقار و متانت دارد و وقتی سخن میگوید، مؤدبانه حرف میزند و در حد توانش سخنان سنجیده و پسندیدهای میگوید.

اما
آدم بی حیا هر کاری بخواهد انجام میدهد، چنان که در حدیث صحیح آمده:

( إنَّ مما أدرک الناسُ مِنْ کَلامِ النبوه الاولی، إذا لَم تستحی فاصنع ما شئتَ)بخاری ٢۴٨۴ و ۶١٢٠.

یعنی: یکی از سخنانی که مردم از پیامبران گذشته گرفتهاند، این است که: اگر حیا نداری ، هر چه خواهی کُن…

پیامبر ﷺ از دوشیزگان زیرِ چادر، شرم و حیای بیشتری داشت؛
اما از بیان حق و حقیقت، شرم نمیکرد و بی آنکه از کسی پروا کند، حق را آشکارا بیان مینمود.
البته آنجا که حق ضایع نمیشد، از همه باحیاتر بود.
لذا سعی کنیم خود را به شرم و حیا
و دیگر ارزشهای اخلاقی بیاراییم.