حکم کسی که در اوج عصبانیت کفر بگوید

کسی که به عمد و با آگاهی، به خداوند ، آیات قرآن و سایر کتابهای آسمانی ، و یا پیامبران (علیهم السلام) دشنام دهد و یا تمسخر کند

همانا چنین کسی کافر شده است، و باید توبه کند. امّا اگر در حالتِ جنون ، یا عصبانیت شدید ، بدون اراده این اعمال مذکور را انجام داده باشد، چون در بیان آنچه که نطق کرده به نوعی اراده ی عقلانی نداشته است، لذا کافر نمی شود.

خداوند متعال می فرماید:

{وَ لکِنْ یُؤاخِذُکُمْ بِما عَقَّدْتُمُ الْأَیْمان‏}[۱]
یعنی : « ولی به سوگندهایی که (از روی اراده‏) می‏خورید (و می‏شکنید) شما را مؤاخذه می‏کند طبق این آیه مبارکه ، اراده در حکم تأثیر دارد و کسی که در غضب و عصبانیت شدید و یا در حال جنون که به نوعی اراده ی خود را از دست داده است مواخذه نمی شود.

امّا مفروضاً کسی از روی عمد و با اراده به خداوند متعال شرک بورزد و یا دچار کفر شود، چنین کسی باید توبه کند و ان شاء الله مورد پذیرش قرار خواهد گرفت.

چرا که خداوند متعال می فرماید: {قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ } [۲]
یعنی : « بگو: ای بندگان من که بر خویشتن زیاده‏روی روا داشته‏اید از رحمت خدا نومید مشوید. در حقیقت، خدا همه گناهان را می‏آمرزد، که او خود آمرزنده مهربان است».

{فَمَنْ تابَ مِنْ بَعْدِ ظُلْمِهِ وَ أَصْلَحَ فَإِنَّ اللَّهَ یَتُوبُ عَلَیْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیم‏}[۳]

یعنی : « پس هر که بعد از ستم‏کردنش توبه کند و به صلاح آید، خدا توبه او را می‏پذیرد، که خدا آمرزنده مهربان است».